Clovis Chaumel is een saai burgermannetje. Vertegenwoordiger van medicijnen, strenge en onmodieuze bril, computeranalfabeet. Een zielig gebrek aan respect voor zichzelf en van zijn gezinsleden, een echtgenote en twee puberende jongens. Als bij hem ook nog eens beenmergkanker wordt vastgesteld, ziet hij het helemaal niet meer zitten. Tot hij voor het eerst in lange tijd aan cultuur doet en bij een bezoek aan het Musée d'Orsay kennismaakt met het Angelus van schilder Jean-François Millet. Om een of andere reden grijpt het schilderij hem erg aan. Gefascineerd wil hij de oorzaak van zijn emoties kennen. Het is het begin van een passionele zoektocht die zijn leven helemaal overhoop zal halen.

Frank Giroud is met een stripreeks over een schilderij niet aan zijn proefstuk toe. Met het degelijke De Expert en het fel onderschatte De Schimmenwals groef hij al eerder dieper in de geschiedenis van de beeldende kunst. Zelfs de aquarellen van Nahik (uit De Tien Geboden) kan je gerust daaronder klasseren. De passie voor de geschiedenis achter het werk druipt van zijn degelijk gestructureerd en prima uitgebalanceerde diptiek af. Zoals altijd, eigenlijk, want de ietwat grijze vakman Giroud kan je zelden (De Slang onder het IJs en Eva K.!) op een misstap betrappen. Een beetje zoals Patrick Cothias dat voor een vorige generatie deed: nooit een echte uitschieter, maar steeds een bevredigende leeservaring met vaak een stevig documentaire trekje. Ook hier geeft hij, door het publieke geheim rond de fascinatie van Dalí voor het schilderij van Millet vlekkeloos te verweven doorheen een soapachtig relaas, zijn strip weer dat (pun intended!) canvastintje.

De grootste pluim gaat echter naar José Homs, een relatief jonge nieuwkomer in het tekenmétier. Met zijn woonplaats (Barcelona) op een stevige steenworp (140 kilometer) van de geboorte- en overlijdensplaats van Dalí (Figueres) was hij ongetwijfeld de geknipte persoon om een aspect van diens leven te verstrippen. Zijn directe en warme kleurgebruik doen denken aan de jonge André Geerts (Jojo) of Co Loerakker (Van Nul tot Nu), maar zijn lelijke karakterkoppen, op het randje van een karikatuur, geven er een Stasseniaans-Boucqeuse draai aan (en als je dàt niet gelooft, maken wij je iets anders wijs). En zoals het hoofdpersonage Clovis een beter mens wordt, maakt ook het tekenwerk van Homs een positieve evolutie door. Voor een keer mogen we ook blij zijn dat de Nederlands vertaalde bundel een tijdje na de Franse versie, in twee delen, verscheen. Het bespaarde ons de onaantrekkelijke en irrelevante cover van het eerste Franse deel en maakte ons met de voorkaft van deel twee op slag verliefd. Op de tekeningen welteverstaan, niet op de rosse lerares plastische kunsten van Clovis' zoon.

Het was jaren geleden dat ondergetekende een strip had gekocht op basis van de cover, maar het is ons uitstekend bevallen. Samen produceren Homs en Giroud met deze Angelus immers veruit het beste wat de conceptreeks Geheimen, waar dit album eigenlijk deel van uitmaakt, heeft voortgebracht. Misschien zelfs het beste wat Giroud al heeft geschreven en dat is een uitspraak die, met aan palmares aan onderschatte parels zoals De Tien Geboden, De Schimmenwals, Azrayen' en "Vergeten" in Annam, niet al te licht mag worden gedaan.