Honoré de Balzac heeft op zijn 32ste de hele wereld voor zich. De romans van de schrijver slaan eindelijk aan bij het Parijse volk. Zijn verhalen worden zelfs voorgepubliceerd in de Revue de Paris. Nu kan hij zich ongegeneerd gedragen als een dandy in de Parijse literaire salons. Ja, zelfs zijn onrechtmatige naamsverandering van Honoré Balzac naar het adellijke de Balzac werd niet in vraag gesteld. Het leven is mooi. Tot op een dag hij in de Revue de Paris niet zijn eigen vervolgverhaal gepubliceerd ziet, maar in plaats daarvan een eerste aflevering van de bibliografie van... zichzelf! Een bibliografie die niet geromantiseerd is, maar die net zoals zijn eigen boeken een minutieuze beschrijving geeft van het milieu en omgeving van de broodschrijver, en erger nog, de onverbloemde waarheid zegt. De uitvinder van het realisme wordt te kijk gezet in zijn eigen stijl. Parijs smult ervan. Wat een reclamestunt! De grote Honoré de Balzac die zichzelf kleineert door zichzelf op te voeren als romanpersonage. Nog nooit gezien! Er is slechts één probleem: ondanks de vele intieme details heeft Honoré deze teksten niet zelf geschreven...

Een strip over Honoré de Balzac, de schrijver van La Comédie Humaine uit 1830. Tja... ons enthousiasme stond niet meteen in zenith toen we de achterflap lazen. Maar Valérie Mangin gebruikt of beter misbruikt de man als lijdend voorwerp in een grootse raamvertelling. Als je de Wikipediapagina van de Balzac leest, dan merk je hoe subtiel Mangin 's mans geschiedenis fileert. De vereerde Balzac was immers naast een rastalent ook een fierefluiter, broodschrijver én een mislukt zakenman. Zo werd zijn eigen Revue Parisienne, dat hij had gesticht in 1840 al na drie nummers opgedoekt. Scenariste Mangin deed het magazine Revue de Paris net boomen door haar raamvertelling. En zo zijn er talrijke geleende elementen die het verhaal net die extra fonkeling geven. Het resultaat is een schitterende tragikomedie met een heerlijk neurotisch randje geworden. Dit kon de beste aflevering geweest zijn van de reeks Green Manor. Verantwoordelijk voor de tekeningen is de naar de Canarische eilanden uitgeweken Griffo met wie Mangin vroeger al samenwerkte voor het onvolledig vertaalde tweeluik Klein Mirakel. Aan duivel-doet-al-tekenaar Griffo kan je gemakkelijk zien welke projecten hem veel werkplezier hebben verschaft. Deze Spiegelingen roept het beste op sinds de latere Giacomo C.'s en Mister Black. Het doet echt deugd om hem nog eens te zien uitblinken in zijn semikarikaturale stijl.

Dit afgerond verhaal kadert in een drieluik waarin ook nog de Franse filmregisseur Henri-Georges Clouzot en stripscenariste Valérie Mangin zelf met haar man Denis Bajram aan bod komen. Als beide andere delen ook nog maar een sprankel van de kwaliteit tonen van dit verhaal, dan heeft de Vrije Vlucht-collectie er eindelijk een nieuw ijkpunt bij.