Ach, hoe lang is het nu al geleden dat Paul Claiden met zijn mama en zusje op de planeet Altaïr-3 is gestrand? Veel te lang. In die mate zelfs dat de jonge snaak nu een man is geworden. Je zou voor minder met alles wat hij heeft meegemaakt.* Maar opgezogen worden door een lichtbundel uit een van de ruimtekubussen die rond de planeet cirkelen, is wel heel vreemd. Bovendien blijken zij de vorige bewoners van de planeet, en zijn ze helemaal niet gelukkig met het kolonisatiegedrag of beter gezegd, het brute leegroofgedrag van de mensen. Ze willen ze dan ook verdrijven van de planeet. Gelukkig was er de jonge Paul. Hij kon de ET's ervan overtuigen dat je niet alle mensen over dezelfde kam moet scheren. Er is hoop. En zo krijgt Paul één luizige maand om iedereen van zijn gelijk te overtuigen. Gelukkig geniet hij ook nu weer de steun van meneer Step, de Stepanerk. Deze gigantische krab-vlo is al even intelligent als sterk, en een onontbeerlijke reisgezel in deze verre wereld.

We hebben Verre Werelden altijd graag gelezen. Wat oorspronkelijk werd opgezet als een drieluik, werd wegens groot succes een vijfluik. Wij klaagden niet. Braziliaan Léo deed immers opnieuw waar hij in excelleert, namelijk menselijke verhalen vertellen in bizarre verre werelden gezegend met de meest wonderbaarlijke fauna en flora. De tekeningen van de bijna dove Icar leken in eerste instantie het scenario oneer aan te doen. Maar zijn houterige stijl sloeg al snel om in genietbare efficiëntie. Zo had elk van de vele personages zijn eigen unieke gezicht.

Toch is het slotdeel niet het verhoopte orgelpunt geworden. Daarvoor wou Léo het te goed doen. Elke, maar dan ook elke verhaallijn heeft hij netjes opgeraapt, en positief beëindigd. Het resultaat is een breiwerkje dat zo vol is van goede bedoelingen dat zelfs Phil Bosmans ervan zou terugdeinzen.

En zo is Verre Werelden onverwachts een verhaal geworden over grenzeloos optimisme. Een eerste lentebloem in deze veel te kille winter.

* Lees de vorige delen, je zal er deugd van hebben.