De eerste aanblik van White Cube deed ons spontaan denken aan het tv-programma Rembo & Rembo, "bovenmaatste humor van de één na bovenste plank", dat de VPRO eind jaren 1980, begin jaren 1990 uitzond in Villa Achterwerk. Verder dan het absurde en de twee kale manen met blauwe overhemden (!) gaat de vergelijking niet op. Bovendien is Brecht Vandenbroucke te jong om dat programma te kennen, dus wat lullen we nu eigenlijk?

Anyway, Vandenbrouckes debuutalbum gaat er meteen goed in. Op één of meerdere pagina's komen twee gelijk uitziende heren (zijn het tweelingbroers?) telkens in contact met klassieke en vooral moderne kunst. Veel van die werken ken jij ook, je moet dus geen kunstgeschiedenis gestudeerd te hebben om het onderwerp in de juiste context te plaatsen. Op louter visuele basis zien we de heertjes met die kunstwerken vaak omgaan als proleten. Picasso's Guernica bijvoorbeeld wast een van de twee af met een ruitenwisser, de werken van een nog niet doorgebroken kunstenares behandelen ze als trash. Helemaal grappig wordt het wanneer een onschuldig jochie met veel bravoure wordt afgeserveerd elke keer hij hen iets met kinderlijke trots komt presenteren. De eerste keer krijgt hij in niet te misverstane woorden te lezen dat hij geen talent heeft, een andere keer krijgt hij een oplawaai, nog een andere keer schijt een van de twee letterlijk op zijn tekening. Bij kunst waar ze dan weer wel van houden, hoort telkens een opgestoken duim. Die kunst beperkt zich niet tot beeldhouwwerken en schilderijen, maar omvat een uitgebreid scala, van performance en fashion tot... nou ja, muziek.

In elk van de gags neemt Vandenbroucke een loopje met de ernst die met kunstbeschouwingen en -omgang gepaard gaan of hij accentueert de banaliteit van mindere goden. Zijn aanpak is satrire van de bovenste plank, ook omdat hijzelf net wel heel wat respect heeft voor de kunstwerken die aan bod komen, voor de meeste toch.

Op het einde stuit je op een leuke cameo van Quick en Flupke... en van die andere Brecht, Evens. De twee Brechten exposeerden eerder dit jaar in Angoulême hun eigen kunnen. De aanwezige pers en het publiek smulden ervan. Wij vragen ons alvast af of we van Brecht Vandenbroucke meer van hetzelfde mogen verwachten (en daar hebben we niets op tegen) of indien hij met een graphic novel-achtig ding op de proppen komt (en ook daar hebben we geen moeite mee).