STADSLEGENDEN 1
De Ware
Richard Guérineau/Sébastien Damour/Alain Henriet/Gil Formosa + Eric Corbeyran/Rémi Guérin • Dargaud
52 p. (SC)
|
|
| Straffe verhalen |
|
Je kent ze wel, de broodjeaapverhalen, of urban legends zoals ze in het Engels genoemd worden. Uit de duim gezogen anekdotes die worden doorverteld alsof ze echt gebeurd zijn en waar vele mensen intuinen. Maar waar of niet waar, we blijven ze graag horen, zeker sinds Luk Wyns ons jaren geleden op tv vermaakte met zijn Sterke Verhalen. Eric Corbeyran en Rémi Guérin verzamelden en verstripten een aantal klassieke stadslegenden met als resultaat een prima nieuwe reeks.
Het eerste deel van Stadslegenden telt vier spannende verhalen, telkens in beeld gebracht door een andere tekenaar. Een moeilijke opdracht. Het is geen toeval dat er zo weinig goede griezelstrips te vinden zijn. Anders dan filmmakers zijn de middelen van stripauteurs eerder beperkt om de lezer te doen huiveren. Want laat ons eerlijk zijn, hoe vaak hebben we met een bang hartje een stripbladzijde omgeslagen uit angst om wat nog komen zou of hebben we ons achter de zetel verstopt omdat we het album niet meer durfden aan te raken? Niet dat Stadslegenden ons echt de stuipen op het lijf jaagde, maar toch. Dankzij de knappe opbouw van de scenario's en de manier waarop ze in beeld zijn gebracht, is het album een van de meest geslaagde pogingen om een griezelstrip te maken.
In De Babysitter, getekend door Richard Guérineau (De Zang van de Vampiers), valt een anonieme beller de oppas lastig. Even beklemmend is Het Mobieltje, met tekeningen van Sébastien Tessier (= Damour van onder andere Nash), waarin een studente nachtelijk bezoek krijgt en zich in de badkamer opsluit. Alain Henriet (Golden Cup) ontfermde zich over Nachtelijke Gruwel. Door een traumatische ervaring belandt een kind in een psychiatrische instelling. En na het lezen van De Koplampenbende, getekend door Gil Formosa (ooit vier jaar lang assistent van Lucky Luke-tekenaar Morris), zullen we nooit meer tegenliggers waarschuwen die 's nachts met gedoofde lichten rijden.
Op Formosa na zijn de tekenaars allemaal oude bekenden en alle vier kwijten ze zich prima van hun taak, elk in hun eigen stijl. Het realistische tekenwerk ademt heel sterk de sfeer uit van oude Creepie-comics die voor het eerst verschenen in 1964. Hopelijk luidt Stadslegenden de revival in van de horrorstrip, een genre dat vrijwel volkomen verdwenen is.
Hoewel er wel wat bloed vloeit, zijn we eigenlijk wel verbaasd om op de cover een waarschuwing te zien staan dat deze strip niet geschikt is voor lezers jonger dan zestien jaar. De jeugd van tegenwoordig is volgens ons toch wel wat meer gewoon. Of zou het een verkoopstruc zijn? |
|
| > JEROEN FRANçOIS — februari 2007 |
