We geven het grif toe. De eerste aanblik van de cover en een snelle doorbladering ontgoochelden ons. Geen dik aangezette lijnen, geen contrastrijk zwart-wit, geen losse omkaderingen van de prenten, geen poppemiekesogen als schotels zo groot. In de plaats een duidelijke aquarelsignatuur, blijkbaar opnieuw helemaal in zwang na Brecht Evens' grote successen Ergens Waar Je Niet Wil Zijn en De Liefhebbers, prenten zonder begrenzende kaders en een realistischere weergave van de menselijke anatomie.

Het moge duidelijk zijn, Maarten Vande Wiele koos een volwassener richting. Met behoud van zijn spontane tekenstijl, maar met meer ernst, bewerkte hij enkele kortverhalen van de Franse schrijver Guy de Maupassant (1850-1893) over een onderzoeksrechter die minder voor de hand liggende zaken krijgt voorgeschoteld. In Spoken laat een rijke vader zich misleiden door het spook van zijn overleden echtgenote om zijn dochter te onterven. In De Hand is er, euh, iets aan de hand. De Moeder is een bizar portret van een vrouw die met opzet misvormde kinderen baarde. Dit verhaal herinnert Bermutier zich terwijl hij een bekende filmster op een strand aanschouwt. Een Nachtmerrie is een bad in de duisternis, letterlijk en figuurlijk. In het slotverhaal Een Dagboek krijgt Bermutier zelf de smaak te pakken... Van wat? Ja, lees dat zelf maar!

Vande Wiele heeft er de juiste verhalen uitgekozen om de Maupassants werk aan een nieuwe generatie lezers voor te leggen. De intriges en de climaxen blijven je bij. De teksten zijn bondig, franjeloos, helemaal straight. Je gaat er dus vlot doorheen. Misschien daarom dat we Monsieur Bermutier 'slechts' beschouwen als een tussendoortje op het parcours dat Vande Wiele al heeft afgelegd en nog aan het afleggen is. Zijn volgende strip, hè, dat wordt volgens ons pas zijn next big thing.