Als je dit dikste album van Floor de Goede tot nu toe eerst eens aan de zijkant bekijkt, dan merk je de vier kleuren op die het papier vertoont. Die komen overeen met de drie langere hoofdstukken en de epiloog die Dansen op de Vulkaan bundelt. In het eerste hoofdstuk mag Floor op een werkreis naar een vulkaaneiland. De luidruchtige reporter Sander kent het reilen en zeilen en neemt een terughoudende Floor op sleeptouw. Voor het eerst voor langere tijd op reis zonder zijn Bas valt het de jongeman niet mee om zich in zijn element te voelen. Is hij zich wel bewust van al het schoons rond hem? In het tweede hoofdstuk bevinden we ons weer op het thuisfront waar het duidelijk wordt dat love inderdaad een battlefield is. Jaloezie steekt de kop op wanneer jongeling Tom bij Floor en Bas komt crashen, zowel in de betekenis van logeren als het doorslaan van emoties. De manier waarop het koppel het over Tom heeft, doet hun vriendin Renske de Greef, een columniste en schrijfster, besluiten dat ze op hem verliefd zijn. Maar het is voroal Floor die gevoelens heeft voor Tom. Wat daar de gevolgen van zijn, is een onwaarschijnlijk mooi en intens hoofdstuk, samengebald met tal van emoties. De veelzeggendste momenten zijn degene waarin er geen woord wordt gezegd. In het derde hoofdstuk lijkt Floor aan maturiteit gewonnen te hebben. In New York, waar hij zijn zusje (een zangeres) komt opzoeken, hokt hij samen met een andere homo die in het uitgaansleven een geliefd persoon is. Floor doet zijn best om uit zijn schaduw te komen.

Met een pijnlijke eerlijkheid vertelt Floor over liefde en bedrog, over verliefdheid en jaloezie, over schuld en gemis. Het is duidelijk dat hij een voorstander is van een hecht samenzijn, van langdurige relaties, ook al kent dat zo zijn obstakels. Dansen op de Vulkaan is een pleidooi om die obstakels te overwinnen, om door te zetten en om te dulden. Want zegt men niet dat ook liefde een werkwoord is?