De albums van Gradimir Smudja samenvatten, is een haast onbegonnen werk. Niet alleen vanwege de talloze verwijzingen naar artiesten, kunstwerken, plaatsen, films, et cetera, de man heeft een eigen manier van vertellen, eentje die niet altijd even duidelijk is. Pas op, het is hem gegund. Een man die, laat ons wel wezen, van elk kadertje een schilderij maakt dat niet zou misstaan in gelijk wel kunstmuseum, vergeven we veel.

Al springend en hoppend van schilderij naar film, van heden naar toekomst en verleden, en passant dan ook nog eens ferm spelend met de pagina-indeling, creëert hij een strip die je anders moet lezen dan de meeste strips. Je moet hem ondergaan als een koortsdroom, als een reeks beelden die je voorbijflitst in de vroege uren, wanneer de maan hoog staat en de absinth zijn werk doet op je aan Morpheus overgeleverde brein.

We dachten ook dat we hem wel kenden, deze duivelskunstenaar, die op onnavolgbare wijze de strip gepaard heeft met de schilderkunst en dat bastaardkind op een nietsvermoedende wereld heeft losgelaten. Dat hij ons ging verbazen, omver blazen met zijn talent, ja, dat hadden we verwacht. Dat hij ons een paar keer ging verliezen in dat sprookjeswoud van verwijzingen, decors en personages, dat is deel van de ervaring. Met Het Kunstbordeel heeft hij ons meermaals ook aan het lachen gebracht. Maar dat hij ons ook kon ontroeren, dat is een nieuw aspect van deze artiest dat naar voor komt in dit album.

Een vriend, die niet veel feeling heeft met de negende kunst wist te zeggen: "Dit is nu een strip die ik wel zou lezen". We zouden zelfs meer zeggen: dit is een album dat iedereen dient te lezen. Een onmisbaar album.

En als je ons nu zou willen excuseren, we moeten nog een beetje gaan liggen... we zijn er een beetje duizelig van geworden. Maanziek zou je kunnen zeggen.