De maagdjes van de Orde van de Drakenridders strijden niet alleen tegen draken die de verwoestende plaag de Veill met zich meebrengen. En niet alleen de Drakenridders proberen draken uit te schakelen. In dit tweeluik, het eerste in de reeks, zien we duizenden krijgers een gigantische draak bevechten. Hun zwaarden lijken verhoudingsgewijs als naaldjes in de reptielenhuid te prikken. Het is een van de hopeloze gevechten terwijl er al acht jaar een oorlog woedt met de Sarden, uitheemse barbaren die het keizerrijk bestormen. De Drakenridders vechten dus ook tegen soortgenoten. Er worden allianties gesmeed en hoogverraad gepleegd. De keizerin broedt op een snood plan om de Sarden uit te roeien, maar tegelijk vele onschuldige slachtoffers te maken, mocht ze doelbewust verzaken aan haar plicht.

De Orde van de Drakenridders blijft een boeiende reeks waarvan elk nieuw album weer een verrassing biedt. Ten eerste grafisch omdat er al een mooi kransje tekenaars is gepasseerd. Voor Vax is dit zijn tweede en derde album. Hij tekende ook deel 13 dat een pak briljanter was, herinneren we ons nog, maar zijn figuren, hoe hij ze aankleedt en laat acteren en de vele oorlogs- en gevechtsscènes die hij met brio in scène zet, zijn ongemeen indrukwekkend. De andere verrassing is de variatie in de verhalen, telkens weer met andere personages in andere middeleeuwse fantasyperiodes en wisselende decors. Ange heeft een pretpark voor zich gecreëerd waarvan elk nieuw album weer een nieuwe attractie blijkt te zijn. Sommige van die attrracties mochten gerust spectaculairder of de anticipatie loopt weleens uit op een ontgoocheling, maar het is een pretpark waar we ons jaarabonnement graag blijven verlengen.