De verschillende verhaallijnen uit de vorige delen zijn inmiddels gereduceerd naar twee. Enerzijds begeestert de onsterfelijke Morgan Shepherd nog steeds de bemanning — en niet in het minst de knappe dokter Lena Ekstrom — van een ruimtestation van de puissant rijke meneer Witzler in 2129. Shepherd is neergeschoten door Murphy. Een grote verrassing, waarom deed hij dat? Terwijl Shepherd herstelt, krijgt Ekstrom van langsom meer de indruk dat er heel wat voor haar verborgen wordt gehouden. Anderzijds volgen we de stappen van de jonge schrijver Archibald Redmore die zich in de jaren 1960 vestigt op een onooglijk eilandje in de noordelijke Noordzee, zo tussen Engeland, Nederland, Denemarken en Zweden in. Daar komt hij sporen van een andere schrijver zoeken. Die schrijver pende twee eeuwen tevoren een verhaal neer dat woord voor woord hetzelfde is als Archibald aan het schrijven is. De rijke familieman Morgan Shepherd (jawel, dezelfde) onthaalt de jonge schrijver die zijn oog laat vallen op Shepherds dochter Claire... Ach wel, genoeg elementen voor een verdere voortzetting van het meeslepende mysterie.

Hoewel we Griffo nog altijd superieur vinden in reeksen die zich in het verleden afspelen, doet het niets af van het feit dat hij zich ook moeiteloos staande houdt in ultramodernere werelden. De laatste jaren ervaren we niettemin een zekere routine bij de man. De experimenterende Griffo heeft plaats gemaakt voor een standvastiger Griffo. Niets fout mee, de kwaliteitsnorm overstijgt hij nog steeds. Olivier Mangin, die de sixties voor zijn rekening neemt, is de hoofdtekenaar van dit album. Zijn realisme ziet er af en toe afgeraffeld uit, maar op de lange duur kan hij zich terdege meten met Griffo.

Het mysterie van het boek is een even grote katalysator geworden voor de spanning als de bewuste pijl van Nemrod. Dat belooft dus voor de volgende twee delen.