Mieren zijn fascinerende dieren. Ze werken in groep aan een gemeenschappelijk doel en begeven zich niet zelden op één lange lijn als een trein naar dezelfde bestemming. Toch is het moeilijk te geloven dat iedere mier individueel even graag naar die bestemming wil, of hetzelfde doel voor ogen heeft. Maar het zijn nu eenmaal radertjes in een groter geheel en draaien zullen ze. Dat moet zo'n beetje het gevoel van Frédéric Daguet zijn, wanneer hij hoort dat het vreemdelingenlegioen hem van de ene dag op de andere inschakelt om een trein te bepantseren. Ingenieur Daguet heeft echter twee problemen. Hij heeft lak aan militairen en wat oude vijanden betreft een beter geheugen dan goed voor hem is. En, o ja, laten we toch ook een detail niet vergeten, het stalen gevaarte rijdt over de Ho-Chi Minhspoorlijn, in het wespennest dat Vietnam in 1948 was, op z'n zachtst gezegd niet ongevaarlijk. Frankrijk wil een veilige en bruikbare spoorlijn en zoals meestal het geval is in een conflictsituatie, wil zijn tegenstander net het tegenovergestelde. Gespannen zenuwen en bijhorende irritaties dus. Voeg daarbij nog wat sabotage en je weet dat we weleens vertrokken kunnen zijn voor een ruige rit.

Patrick Cothias en Patrice Ordas — eerder al auteurs van onder meer het knappe Ambulance 13 — leveren een scenario af waar vaart inzit. Hoewel er in dit deel veel werk wordt gemaakt van karakterschetsen en sfeerschepping, zit de trein toch meteen op de juiste snelheid. Het is andermaal de kracht van dit duo om hardere thema's onderhuids maar heel aanwezig aan te brengen zonder ze al te duidelijk te verwoorden. De laconieke en ietwat cynische houding van het hoofdpersonage helpt daarbij. Sommige van zijn wat diepere oneliners zijn het herlezen waard.

Het tekenwerk van de minder bekende Winoc (niets van zijn werk werd al vertaald) vergt wat gewenning. Zijn tekenstijl is eerder (v)luchtig. Gezichten van personages op de achtergrond mogen soms wat meer emotie vertonen, of wat meer in detail uitgewerkt worden. In de loop van enkele wapens duikt sporadisch een knikje op, wat een goede soldaat toch liever niet ziet. Na een aantal bladzijden raak je er dus aan gewend en ondersteund door het vlotte scenario, stoor je je er niet meer aan.

Met dit trio in de locomotief, mogen we hopen dat dit drieluik in de toekomst niet zal ontsporen, ook al zijn er nog heel wat hindernissen voorzien in de komende scenario's. Wel jammer van de twee foute spatiëringen bij de lettering van dit album, in een voor de rest mooie uitgave.