De historisch geachte reeks over de Franse boekanier Jean Lafitte en zijn broer vaarde na verloop van tijd een eigenwijzere, avontuurlijke koers. Dat gebeurde dankzij de spannende wisselwerking tussen Artémis Delambre, die snel evolueerde van een saai meiske naar een taaie tante, en de Pruisische Inga Schott, een nog taaiere tante die Artémis voortdurend stokken in de wielen wil steken. Artémis heeft een missie aanvaard van Napoleon Bonaparte, haar biologische vader. Ze moet achterhalen wat er is gebeurd met de verdwenen bataljonchef Boutin die in Egypte de mogelijkheid kwam bestuderen voor een Franse invasie. Ze zet dus koers naar Cairo en moet de zee overvaren. Aan boord dient ze haar mannetje te staan, ook bij een aanval van de Engelsen. En niet zij alleen ziet zich geconfronteerd met een andere wereld, een andere cultuur, overtuigend in beeld gebracht door Franck Bonnet. Ook Inga krijgt het zwaar te verduren. Maar onkruid, hoe fraai het ook oogt, vergaat niet.

Het eerste deel is in het Frans al aan zijn vierde herdruk toe. Zo'n vaart loopt het niet in het Nederlands, maar dat maakt de reeks er niet minder interessant om. Behalve een paar zeeslagen en nogal wat bloederige gevechten springt De Piraten van Barataria niet zozeer in het oog omwille van de actie. Het (verbale) steekspel tussen de belangrijkste personages, met Artémis en haar nieuwe toeverlaat kapitein François op kop, is dé troef van het jongste album. Dit eerste album van de tweede cyclus, deze keer in drie delen, mist zijn start in het geheel niet.