Na deel 2 van Lanfeust Odyssey was het de bedoeling dat Didier Tarquin en Christophe Arleston minstens een jaar pauze zouden nemen. Ze gaven ruiterlijk toe dat het tweeluik niet het beste verhaal uit de serie was. Tarquin drong eropaan om alsnog een gloednieuw verhaal te produceren alvorens een pauze te nemen, die dan wel verdiend zou zijn. In het geval van Tarquin speelde er ook nog een ander aspect mee: hij miste doodgewoon zijn dagtaak aan de reeks. De onnozele, vaak scatalogische gags in Gnomes de Troy (ooit vertaald als Kids van Troy) konden dat niet vervangen. En beide heren hebben woord gehouden. Deel 3 van deze reeks biedt genoeg uitgangspunten voor een lange Odyssey. Of die van Lanfeust net zo avontuurlijk wordt als die van Homerus in de Griekse oudheid weten alleen Tarquin en Arleston. Het verhaal begint wanneer Lanfeust deel neemt aan een drakenrace georganiseerd voor studenten van het conservatorium.

Na afloop wordt hij het slachtoffer van een mysterieuze tegenstander en in no time richt hij voor de ogen van een talrijk publiek een bloedbad aan. Het dodelijke slachtoffer is niemand anders dan de wijze Nicoledes. De vader van Cixi en C'ian. Gelukkig voor Lanfeust is er een getuige die zijn onschuld kan bewijzen. Maar deze is spoorloos verdwenen. Omdat iedereen van zijn schuld overtuigd is, wil niemand hem helpen. Maar er is altijd nog onze favoriete medehoofdrolspeler Hebus de trol. De wisselwerking tussen beide heren doet ons denken aan die van Storm en Nomad uit de reeks Storm.

Waarschijnlijk dat Arleston besefte dat het tijd was voor nieuwe hoofdrolspelers. Op een discrete manier wordt nichtje Cixi (vernoemd naar haar tante Cixi) op een zijspoor gerangeerd. Ook Lanfeusts nieuwe vriendin Dahyle verdwijnt met stille trom van het toneel. Lezers die nu beginnen te wanhopen dat er geen vrouwelijk schoon meer rondwandelt, wees gerust: Lanfeust zal zich de komende tijd zeker niet vervelen!

Scenarist Arleston heeft duidelijk nieuwe ideeën opgedaan. Te hopen valt dat hij dit nog vele albums volhoudt want het begin mag er zeker wezen. Het zou erg zonde zijn als hij deze verhaallijn in het volgend album al afrondt. De tekeningen van Tarquin smaken nog altijd naar meer, hoewel ze wel iets minder gedetailleerd lijken dan die uit de albums van de vorige cyclus, Lanfeust van de Sterren. Of dit het gevolg is van de digitale inkleuring of een evolutie van zijn tekenstijl laten we in het midden. Gelukkig zijn de grappige details nog niet verdwenen. Let bijvoorbeeld op de enorme beker met kipnuggets die Hebus zit te verorberen tijdens de drakenwedstrijd.