Raido, de ronin die zijn geheugen verloor, trekt op met Meiki, een jonge marionettenspeelster. Een gezamenlijk lot was vastgelegd. Raido herwint zijn geheugen en beseft dat zijn verleden in bloed is gesmoord. Zijn twee zwaarden hebben ook een geheugen, dat van de Scharlaken Wolken. Maar in dit laatste deel kaapt Ryun, de dochter van de huidige shogun de hoofdrol weg. Zij levert een belangrijk gevecht terwijl ook andere personages hun vechtkunsten laten zien.

Aan samoeraifantasy geen gebrek de laatste jaren, het is haast een genre op zich geworden. In dit laatste deel van de reeks knoopt Saverio Tenuta alle draadjes aan elkaar... of krijgen we alleszins de kans om ons een baan te wieden door het spinrag. Het strekt namelijk tot aanbeveling om de eerste drie delen te herlezen alvorens je dit vervolg ter hand neemt. Hoewel dit vierde album veel spektakel te bieden heeft en als vanouds weer-ga-loos is getekend, ervaren we Legende van de Scharlaken Wolken toch als een mislukking als we het enkel taxeren op het scenario. Je moet heel wat poëtisch aandoende bullshit slikken. De teksten hadden veel beter of vlotter gekund en houd maar eens alle personages en hun besognes uit elkaar. Tenuta trapt in de beginnersfout om in al zijn ambitie te veel kwijt te willen waardoor het onverteerbaar wordt. Met zijn tekentalent scoort hij gelukkig wel goeie punten zodat we het kunnen houden op een van de mooist getekende mislukkingen die we al hebben gelezen.

Helemaal oké is de extra dossieruitgave die je bij de verzamelbox krijgt. Daarin staat een aardig kortverhaaltje en een resem aantrekkelijke schetsen, illustraties, storyboards en toelichtingen van de auteur.