Jo-El Azara is nog steeds actief als illustrator en tekenaar. Je kan haast niet geloven dat hij nog heeft gewerkt voor Hergé (in studioverband aan de Kuifje-albums De Zaak Zonnebloem en De Juwelen van Bianca Castafiore, hij leerde er ook zijn vrouw kennen, een inkleurster), hij in Peyo s naam aan Jakke en Silvester (lees dit artikel) werkte, hij een tijdlang Will assisteerde voor Baard en Kale, hij zelfs Willy Vandersteen hielp voor de gedeeltelijke inkting van het Suske en Wiske-verhaal De Lachende Wolf, hij een vroege versie van Jean Roba's De Sliert tekende, hij eventjes de reeks Clifton van Raymond Macherot overnam, hij op vraag van Albert Uderzo meehielp aan de decorontwerpen van de middeleeuwse straat in het Asterix-pretpark en met wie André Franquin dolgraag een soort premature Zwartkijken wilde starten. Hoeveel meer stripgoden had je nog bij elkaar gewenst?

Maar straalt het talent van zo'n entourage ook af op hem? Waarom is Azara niet een even grote naam geworden? Het zijn vragen waar we ons het hoofd niet over breken. Ons analytisch vermogen werd niet aangesproken bij het lezen van dit vermakelijke album met gags en kortverhalen over een bijziende Japanse soldaat die een vaste waarde was in het weekblad Kuifje. De gags zijn niet haha-grappig want de pointes zijn vaak mak. Het grappige zit 'm in de expressies en gedragingen van de personages, in hoofdzaak Taka Takata en zijn kolonel. Let bijvoorbeeld eens op de aan zijn sigaar lurkende Taka in prent 4 op pagina 4. Dat ziet er toch jolig uit? De overdreven vriendelijkheid en nederigheid van het Japanse volk wordt hierin overvloedig gehekeld. Wat denk je van de bloemrijke uitspraak "U, op de drempel van mijn onwaardige residentie! Wat een gekke en zeer zachte emotie! Zich geaaid voelend door uw illustere modderige schoenzolen krullen de stoppels van mijn deurmat met vreugde, o mijn kolonel!" om de kolonel welkom te heten in zijn stulpje, of zoals de kolonel het omschrijft: "krotterige paleis". Het taalgebruik is een troef.

De her en der uitgegeven albums van Taka Takata hebben we steeds met veel plezier gelezen, vooral eigenlijk door de leuke decortjes en de exotische natuurpracht. Azara heeft vele mooie landschapjes getekend die er in kleur uiteraard nog beter uitzien. Hij geeft in eigen beheer albums uit in het Frans. Arcadia kriebelt bij deze weer aan onze nostalgiegevoelens met deze bundel met niet eerder in album verschenen gags en kortverhalen.