Tibet. Het lijkt wel of dat land eeuwig moet zuchten onder de overheersing door andere volkeren. Verhalen over dit gebied hebben dan ook eenzelfde thema. Een arme bevolking van boeren en nomaden die met weinig middelen tegen de overheerser (de Chinezen) strijden. De underdogpositie, de overweldigende natuur en de mystiek maken van deze typeverhalen een meestal sympathieke en meeslepende vertelling. Georges Bess heeft in tot nu toe vijf delen de mythe opgetekend van Pema Ling. Als kind van een rondtrekkende familie die in dorpen voorstellingen gaven, was zij getuige van de moordpartij op haar vader, broer en zus door de Chinezen. Haar ook overlevende oom bracht haar onder in het klooster, waar ze zich als jongetje verkleedde om zo de opleidingen van de kloosterjongens te kunnen volgen. Als jongvolwassene manifesteert zij zich als bendeleider, die met succes de Chinese overheersers het leven zuur weet te maken, hierbij geholpen door de mythe die rond haar naam ontstond en door de voorspellingen en visioenen van kluizenaars en dergelijke. In dit vijfde deel wordt ze achtervolgd door soldaten en valt daarbij in een kolkende rivier. Halfdood wordt ze opgenomen door een oud echtpaar die haar verzorgen. Wanneer zij na lange tijd weer terugkeert bij haar legertje, blijkt een geheimzinnige en dodelijke ziekte rond te waren. En hier stopt plotsklaps het verhaal. Geen woordje "einde" en een vrij abrupt slot dus. Dupuis stopt met de serie en dat gebeurt met dit einde wel onbevredigend. Want laten we eerlijk zijn, Georges Bess is een fenomenaal tekenaar die het verdient om zijn verhaal volledig te kunnen vertellen. Zijn prachtige karakterkoppen, de mimiek van zijn personages, zijn wisselende camerastandpunten en de overweldigende natuur die hij zo treffend tekent, is gewoon volop genieten! Gelukkig zijn zijn andere reeksen De Blanke Lama en Juan Solo wél afgeronde verhalen. De mogelijkheid bestaat dat Bess Pema Ling gewoon verderzet bij een andere uitgever.