Stefan Zweig (1881-1942) was een Oostenrijkse schrijver van Joodse oorsprong die heel wat novelles en biografieën (over Marie Antoinette, Magellaan, Balzac,...) schreef. Wanneer de nationaalsocialisten in 1933 in Duitsland de macht grijpen en de Anschluss met Oostenrijk is ingezet, emigreert hij naar Londen. Een gedeeltelijk Duits publicatieverbod en boekverbrandingen vallen hem te beurt. In 1939 hertrouwt hij met de jongere Lotte. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog verhuist hij nog enkele keren tot hij in Brazilië een nieuwe thuis vindt. Het weer is er prachtig, de ontvangst hartelijk (het helpt als je een lovend boek schreef over het land) en hij geniet van de liefde. Hij kan zich weer toeleggen op het schrijven. Maar elke medaille heeft zijn keerzijde. Lotte kan het moeilijk verkroppen dat haar echtgenoot nog altijd met zijn eerste vrouw in zijn gedachten zit, het ziet er niet naar uit dat de oorlog zoals verhoopt in 1941 of 1942 zal eindigen en de publieke opinie keert zich radicaal tegen Zweig die plots als een landverrader, als een vriendje van de Verenigde Staten wordt aanzien. Hij ziet het zwart in, zijn beslissing is al gemaakt, hij had er al over geschreven in een vroeger boek. Hij zal er een einde aan maken. Maar eerst moet hij nog een zelfportret schrijven.

Dit magnifiek geschilderde one-shot kan je op meerdere manieren lezen. Optie 1: als tijdsbeeld waarin de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog ook aan de andere kant van de wereld een immens issue zijn. Het is dan bijna komisch om de aan een zekerheid grenzende hoop van de ballingen te lezen die ervanuit gaan dat het einde van de oorlog nabij is. Het is een leerzame vertelling die een gemeenschap van Duitsers en Oostenrijkers in het Braziliaanse Pétropolis presenteert in betrekkelijk luxueuze omstandigheden. Optie 2: als oorlogsdocument want wanneer Zweig het met zijn beste vriend over de Jodenvervolging heeft en de laatste berichten uitwisselen, is het maar een kwestie van flashbacks integreren voor een dramatisch effect. Optie 3 tot slot geniet onze voorkeur... als liefdesverhaal. Lotte tikt de manuscripten van Zweig uit. Haar grote idolatrie compenseert ze met waarachtige liefde en dat gaat tevens gepaard met twijfels, een ietsiepietsie achterdocht en een scheut jaloezie. Tegelijk is ze het laatste beetje gewicht dat Zweig in balans brengt. Hoe ver ze in haar liefde gaat, is aan jou om te ontdekken.

Ook als je niet vertrouwd bent met de geschreven nalatenschap van Stefan Zweig, of zoals ons nog nooit van de man hebt gehoord, zijn er dus redenen te over om de laatste dagen van een schrijver, een man, een echtgenoot mee te maken. Laaf je aan deze melancholische bron of wandel simpelweg mee in de straten van Pétropolis waar ondanks een wereldcrisis het carnaval gewoon doorgaat.