Het lijkt de rondtrekende Jeremiah en Kurdy eens voor de wind te gaan. Het meisje Verona veinst een panne met de wagen waarop ze de twee meevraagt naar papa's villa met zwembad. Onderweg laat Jeremiah zich haar avances welgevallen. Niet getreurd voor Kurdy want later in het verhaal komt hij ook nog aan zijn trekken. Wat maakt het uit? Verona's lelijke zusje heeft bovendien ook een oogje op Kurdy, maar hij veinst migraine. Verona's vader heeft andere zaken aan zijn hoofd. De kunsthandelaar nodigde een kunstenaar uit voor een live performance aan een select publiek. De pretentieuze artiest geeft dripping een nieuwe dimensie. Daar komen een wc-bril op een stelling, een ontbloot achterwerk en verfspuiten aan te pas. Kurdy denkt er het zijne van. Dan valt er een dode. Jeremiah en Kurdy worden verzocht om meneer de artiest te beschermen. Maar er zijn andere situaties op til waarvoor Jer' en Kurdy beter op afstand waren gebleven.

De vorige Jeremiah vonden we niet geweldig, om niet te zeggen affreus. Met De Krabbenmand herpakt Hermann zich. En grafisch ziet het er weer knap uit. Het tekenwerk in zwart-wit staat op punt en de inkleuring is een mooi compromis voor wie Hermanns rechtstreeks in kleur geschilderde strips beter vond. Ook het verhaal valt mee. Hermann is op zijn best als hij maatschappijkritiek kan presenteren. Hij spaart ons niet met zijn oordeel over moderne kunst en het hol geleuter dat kunstliefhebbers te berde kunen brengen. Als lezer weet je bovendien dat Jeremiah en Kurdy zich niet in een gouden kooitje laten stoppen. Wanneer ze weer weg zijn, koelen de lijken af, zijn er families ontwricht en kregen de slechteriken lik op stuk. De ballade van de eenzame motards wordt weer in mineur gezongen.