Zes criminelen kunen aan hun terdoodveroordeling ontkomen als ze een jonge erfgename van een van de twaalf families opsporen en thuisbrengen. Het meisje zit bij de oorlogszuchtige orcs. Bij het begin van deel 2 is het team uit elkaar gevallen en zijn er enkelen gevangen genomen door de orcs. De missie lijkt mislukt. De lezer krijgt daaropvolgend iets ongeziens voorgeschoteld. Ondanks hun monsterlijke aard schuilt er meer diepgang in de orcs. Je leert hen als slachtoffers van een gemene oorlog kennen. Er groeit een verstandhouding met een orc die de mensentaal machtig is en een andere orc raakt zelfs verliefd op Onimaku, het enige meisje van het stel boeven. En na de finale veldslag vloeit er meer dan enkel bloed. Het einde is behoorlijk emotioneel.

Alle goede indrukken bij het lezen van deel 1 blijven gestand. Spectaculaire gevechtsscènes zijn er om je opnieuw aan te vergapen, Jérôme Lereculey's passie voor het tekenen spat van elke pagina en ook het verhaal van David Chauvel heeft zijn bovenste beste kwaliteiten. Hoewel hij zich overdadig laaft aan de bron van alle traditionele fantasy-elementen (stoere krijgers, mooie meisjes, lelijke vijanden, groteske monsters, grappige en norse dwergen, statige heersers,...) zitten er toch genoeg kronkels in het verhaal om Wollodrïn op te bergen in de kast met reeksen waar je wellicht geen afstand van zal doen. Een tweede tweeluik is al in de maak.