We missen onze regelmatige afspraak niet met Levenslijnen want elk nieuw album is een heftiger stapje dichter naar het einde van de reeks. Het oorspronkelijke duo van het eerste deel, Michel Durand en Frank Giroud, zal de cirkel rondmaken in januari 2012. Tot dan is er een sombere gevangenisthriller en een bullshitverhaal.

Eigenlijk heeft Frédéric Richaud het nog redelijk makkelijk om een degelijk verhaal op poten te zetten. Gevangenissen lenen zich prima voor confrontaties tot op het bot, uiteenlopende emoties en drama. 't Gaat automatisch gepaard met de locatie en de bewoners die er niet vrijwillig zitten. In de 'blauwe' verhaallijn, waarin Ellen boet voor haar misdaad in haar jeugd, gaat het van kwaad naar erger. Ze neemt het op voor een nieuwkomertje dat verkracht dreigt te worden en belandt na een gevecht zelf in een afzonderingscel. Wanneer brutale medegevangenen haar daarna nog eens ferm afranselen, probeert ze er op de ziekenboeg een einde aan te maken. De Republikeinse gouverneurskandidate Brown laat haar overplaatsen naar een nieuw soort privégevangenis waar de gevangenen in hun waarde worden gelaten en opnieuw op het rechte pad worden gebracht. Ellen komt er langzaam achter dat de gehanteerde, revolutionaire methodes extreem ver gaan. Daar dreigt ze nu zelf het slachtoffer van te worden.

Het van begin tot einde zeer meeslepende verhaal kon precies niet beter in beeld worden gebracht dan door Eugenio Sicomoro (echte naam Bruno Brunetti). De aanhoudende dreiging in de afgesloten ruimtes is voelbaar aanwezig. Zelfs buiten de beide gevangenissen hangt een sinister sfeertje dat de weergave van Ellens gemoed in dit album niet vrolijker stemt. Sicomoro's kleurgebruik is ongelooflijk treffend. In feite vinden we dit het beste album van de reeks tot nu toe.

Wat een contrast met het voorlaatste album in de reeks, het vervolg van de 'rode' verhaallijn waarin Ellen de misdaad uit haar jeugd verzwijgt en medeplichtige Jane in haar plaats met de doodstraf opzadelde. Daardoor kan ze haar humanitaire werk voortzetten. Uit het vorige album leerden we dat het plegen van schanddaden in Ellens genen zit. Door haar bloedverwantschap met Sir William, die zich in Afrika met slavenhandel onledig hield en verantwoordelijk was voor het uitmoorden van de Mzinkwa, moet zij boeten. Een pater trekt zich haar lot aan en weet haar verzekerde doodstraf om te zetten in een imaginaire trip waarbij ze wordt geconfronteerd met haar demonen, haar daden en de gevolgen ervan. Het is een weerzien met de meeste protagonisten, dood of levend, maar geen enkele gebeurtenis kent eenzelfde realiteit als in de vorige albums. Pierre Makyo laat haar visioenen, denkbeelden en nachtmerries beleven. Deze konden ons allerminst bekoren. Ook de daarbij gepaarde spirituele dialogen maken van dit album een opeenstapeling van bullshit. En Rubèn Pellejero tekent dan ook nog niet op zijn best. Maar het moet gezegd, voor Ellen heeft het een louterend effect en we zagen plots ook in dat haar bloedeigen zoon in eenzelfde schuld- en boetesituatie is beland als haar moeder.

De meeste stripkopers baseren zich hoofdzakelijk op de tekeningen van een album. Door de grote wisselvalligheid van de albums deed die oppervlakkige keuring de reeks Levenslijnen niet al te goed. Het is een euvel dat op zowat alle conceptreeksen van toepassing is. Hoe het dan wel moet, zij het commerciëler van aard, zijn de recentere conceptreeksen XIII Mystery, I.R.$. - All Watcher, Empire USA, De Pijl van Nemrod, De Werelden van Thorgal,... Deze kennen allen een constant en evenwichtig realistisch getekend niveau. Levenslijnen spint grafisch gezien te veel in het rond als het metalen balletje in een flipperkast. Het gevaar om de bal kwijt te spelen is imminent. De lezers die zich vooral concentreren op de verhaalontwikkeling halen er evenwel de maximumscore uit.