Van de auteur die zijn platen met een ankertje ondertekent, is er opnieuw een verhaal dat zich op — of eerder onder — water afspeelt. Met Das Boot heeft U-Boot geen uitstaans, tenzij de soms claustrofobische scènes in de Duitse onderzeeboot die Jean-Yves Delitte accentueert met een zwarte bladspiegel. Maar het gevaar komt in het oorlogsjaar 1945 niet van de geallieerden. Nadat een verschrikkelijk verminkt lijk is gevonden van een van de bemanningsleden probeert de kapitein te achterhalen wie of wat de oorzaak is van de monsterlijke daad en waarom. Aan boord bevindt zich ook een SS-commandant die de kapitein op de rooster wil leggen. Tussen zijn bagage zit een foetus op sterk water en ook een biografie van een zekere dokter Mengel. De kapitein vindt hem verdacht. En dan vallen er nog meer slachtoffers, nog bloediger uiteengrukt dan de eerste dode. Zes jaar later onderzoekt een Engelse expeditie de Amazonerivier en stuit op het metalen gevaarte dat droog ligt. Ook zij vragen zich af wat er is gebeurd. Er is nog één overlevende. En in het jaar 2059, in Venetië, wordt iedereen uitgeschakeld die zich vragen stelt over of een onderzoek uitvoert naar de handelspraktijken van de zeer machtige Maher Group. De drie verschillende tijdsvakken wisselen elkaar af. Na verloop van tijd ontdek je de oorzakelijke verbanden en gevolgen.

Wat aanvankeljk leest als een potentiële Alien in een onderzeeboot, evolueert snel naar een horror- en actiethriller. In elk geval is de spanning verzekerd. Door het vele wisselen van jaartallen belet Delitte je wellicht onvrijwillig dat je begint te geven om een personage. Met de kapitein kan je nog het meest meeleven. Maar daar is Delitte het allicht ook niet om te doen. Dat het verhaal prima is te volgen, ondanks de verschillende tijdperken, is lovenswaardig. De opdeling gebeurt namelijk niet in flashbacks of flashforwards, wat vaak een rommelig effect heeft. Het is gewoon een verstandige keuze om na elke cliffhanger eventjes te gaan kijken hoe de anderen het stellen. Zo haalt Delitte er moeiteloos alle dode momenten uit. U-Boot leest daardoor als een, euh, ja, trein.

Wat Delitte schijnbaar ook zonder moeite lukt, is om snel realistische strips te tekenen. Voor de inkleuring valt het op dat hij ergens een digitaal archiefbestand heeft zitten waaruit hij geschilderde wolkenpartijen kan plukken. Maar voor de vele gedeatillerde interieurscènes in de onderzeeboot heb je niet het gevoel dat hij constant foto's natekende, al zal dal dat wel het geval geweest zijn. De tekenstijl is consequent en zijn personages (die vaak op elkaar lijken, gelukkig varieert Delitte nog met baarden, kapsels en uniformen) misstaan er niet in. Niet alleen de zwarte bladspiegel plaatsen je meteen aan boord van de U-boot, ook het wiegen van de boot is weergegeven door schuinlopende ruimtes. Zijn toekomstbeeld van Venetië en New York is geloofwaardiger dan we in vele andere futuristische stripreeksen terugvinden. Daar in fantaseren de stripmlakers er té hard op los. Delittes toekomst ziet er haalbaarder uit, hoewel er ook wel magnetische fietsringen in rondzweven. Ook maatschappelijk schetst hij een realistisch beeld. Niet dat je het leuk zal vinden, trouwens.

U-Boot is een mooi afgerond tweeluik dat 12bis in vertaling als een integrale bundel uitgeeft. Miskijk je dus niet op "Boek 1" op de cover, da's een stom foutje. Het enige wat je met de Franse editie mist, is de cover van deel 2 met daarop het verweerde karkas van de onderzeeboot in het Amazonewoud. Best een indrukwekkend beeld, maar die vind je ook in het album.