4305 na Christus. Na tien eeuwen van vrede tussen Romeinen en Hunnen valt Rua de Veroveraar de provinciale Romeinse planeet Aquincum aan. De Orbis, het Romeinse galactische rijk, moet wijken en Aquincum opgeven. De Romeinse keizer moet aanvaarden om dertien jonge patriciërs te offeren aan Kerka, de Hunse godin van de chaos. Een van de dertien patriciërs overleeft de offergave. Het volk herkent in het onschuldig ogende wicht meteen hun godin Kerka: eindelijk is ze terug! Rua's neef Attila ziet in haar een middel om persoonlijk gewin en succes na te streven. Kerka (eigenlijk heet ze Flavia) laat aanvankelijk betijen. Vervolgens ontpopt ze zich tot een geniepige stratege die de pionnen op het galactiche schaakbord verplaatst en Attila met liefdesverdriet laat zitten. Ondertussen is een weerzinwekkende oorlog in gang gezet die het leven kost van miljoenen en miljoenen mensen. Tussendoor rijzen de vragen: wie is Flavia werkelijk, waarom spreken de Hunnen en de Romeinen allebei Latijns, herhaalt de geschiedenis zich en welke rol spelen de goden uit de antieke oudheid in dit alles?

Je hebt zes jaar moeten wachten om het slot van de reeks, het voorheen onvertaalde deel 6 te kunnen lezen. Net in dat album worden alle duivels ontketend. Deze keer niet met aan de ene kant het geordende Rome met de majesteitelijke architectuur, de lange statige gewaden en verfijning en aan de andere kant de chaos van de Hunnen waar duisternis en wanhoop regeren. Deze keer delen de bloedmooie Flavia (Kerka) en Attila meer dan ooit de lakens uit. De exacte band tussen die twee wordt verder ontrafeld terwijl hun ware identiteit verrassingen oplevert. De schuldigen voor dit hele spelletje mengen zich in de strijd. Dat treffen kent een Godzilla- of superheldenachtige allure en is zo over the top dat je je een enkele keer bedenkt: "Zo kan-ie wel weer, Valérie". We kunnen ons inbeelden dat Alejandro Jodorowsky ervan zou smullen want hij heeft er ook een handje van weg om groots en grotesk met elkaar te verwarren. Niettemin speelt het een overrompeling van climaxen wel in de kaart. Het einde van De Gesel Gods biedt echt wel vele surprises.

Doorheen de reeks, naar een idee van Denis Bajram, heeft Serviër Aleksa Gajic het niveau steevast hoog gehouden. Het verschil tussen chaos en orde is zichtbaar, de aankleding van zijn werelden, met een groot behoud van antieke architectuur, en de personages, met fraaie kleder- en wapendracht, zijn ambachtelijk geschilderde kleurenpalet en zijn vele overdonderende totaalzichten deden ons meermaals "waaw, wat was dat?!" opmerken. En let eens op zijn iPad toen dat ding nog niet eens bestond.

Gajic en Valérie Mangin hebben hun spannende samenwerking inmiddels geprolongeerd. In het Frans verscheen afgelopen zomer het eerste deel van Drakko, opnieuw een space opera met een hoog fantasygehalte. In afwachting van een vertaling kijken we eerst nog uit naar de volgende uitgave in de Graphic Novel Collection van Dark Dragon Books: de integrale editie van het zesdelige De Laatste Trojaan waarvan slechts twee delen zijn vertaald. In meerdere opzichten is het eveneens door Mangin geschreven De Laatste Trojaan verwant aan De Gesel Gods. Tekenaar Thierry Démarez maakt momenteel furore met Marie der Draken.