Nadat een bende Vikingen de stam van Luuna beestachtig uitmoordde, ging de jonge Paumanok een verbond aan met het kwaad. Haar opzet... het wreken van haar geliefden. Het verbond met Unkui mist zijn doel niet, Luuna reist naar het Noorden en neemt er bloedig wraak. Zo groot is de toorn van Luuna, dat ze enkele honderden jaren later nog steeds beroemd en berucht is. Terwijl een groep weerwolvenjagers een einde wil maken aan het leven van de kwaadaardige wolvenkoningin, wordt een kleine Paumanok (de laatste overlevende van de stam) klaargestoomd om de verbintenis tussen mens en dier te verzekeren. Kauyumari, de bosgeest neemt het kleintje onder zijn hoede en wil een ultieme poging ondernemen om Luuna van de ondergang te redden. Hiervoor is echter een reis door de tijd nodig.

Waar Luuna begon als een zeer luchtige, eenvoudige reeks met bakken humor (die pipinto's toch!), merkten we naar het einde van de eerste cyclus toe dat alles wat zwaarder werd. De laatste pagina's van deel 5 bezorgden ons echter kippenvel, en we waren dan ook erg benieuwd naar het vervolg. De evolutie van luchtig naar zwaar trekt zich door naar de tweede cyclus. De Wolvenkoningin is gitzwart... Over een stijlbreuk met voorgaande delen gesproken! Crisse weet het verhaal van Luuna de nodige tragedie mee te geven. Gebeurtenissen uit het verleden zorgen ervoor dat de lezer sympathie voor Luuna blijft voelen, en toch... Toch beseft de lezer dat het zo niet verder kan. Dat Luuna's vrienden haar niet in de steek laten, zelfs niet door de eeuwen heen, zorgt ervoor dat dit deel weer boordevol magie zit. De tijdsreis is er eentje van puur geloof in zichzelf en in de geesten van anderen. Soit, het klinkt allemaal nogal ingewikkeld, wie eerdere delen van Luuna las, zal zonder zich al te veel vragen te stellen kunnen vinden in wat er allemaal gebeurt. Het einde roept overigens behoorlijk wat vraagtekens op naar het slot van de tweede cyclus (en het definitieve einde van de reeks).

Nicolas Kéramidas levert vakwerk, hij heeft de personages in de vingers en goochelt er prachtige taferelen mee tevoorschijn. Kort samengevat: mooi en verrassend vervolg dat smaakt naar meer.