In het straffe eerste deel nam de brute geweldenaar Taras Bulba, de beruchte kozakkenleider, de wapens op om zijn geloof te verdedigen. Het is een lapmiddel om van zijn net aan de academie afgestudeerde zoons echte venten te maken. Hij is niet gediend met de vrede die is gesloten met de Turken en de Tataren. Hij draagt daarom de macht over aan een stroman om gelegitimeerd ten strijde te kunnen trekken. De afgrijselijke wreedheid waarmee dat gepaard gaat, maakte ons 's ochtends op de trein, op een nuchtere maag, misselijk. Mensonterende verkrachtingen, lichamen en hoofden die doormidden worden gehouwen, baby's die worden geslacht, vrouwen die in brand staan,... Dan was het nieuwste album van Sláine daarna wel een verpozing. Als er al eens goodwill aan te pas komt voor twee Poolse monniken dan laat hij hen achter met gevilde onderbenen, kermend van de pijn. Je ziet naast hen de gevilde huid liggen. Op dat moment is Taras met zijn legertje al lang op weg om een Poolse legereenheid in de pan te hakken. Maar dan stuit het kozakkenleger op een stevig fort en moet hij terugtrekken, iets wat duidelijk niet in zijn aard ligt, net zo min als een belegering.

De ongenuanceerd in beeld gebrachte horrorscènes komen bij Igor Kordey van diep. Hij maakte van nabij de burgeroorlog in Joegoslavië mee. Sterker zelfs: hij vocht erin mee. Hij wil ooit nog wel eens zijn ervaringen in een persoonlijk stripproject vereeuwigen. Als dat met even veel lef en strak gespannen kloten als deze Taras Bulba wordt aangepakt, dan zal Hermanns Sarajevo Tango daarbij niet zozeer verbleken, maar wel kajietend afdruipen met de staart tussen de benen.