Oeioei, een priester op de cover die een ruimte betreedt waar angstige kinderen zitten opgesloten. Dat schept bepaalde verwachtingen. Maar Messenger begeeft zich niet op dàt gevaarlijke pad. Het slot van de tweede en laatste cyclus laveert opnieuw tussen de ernst van een catholic fantasy thriller en een milde spot op het genre. Door de gebeurtenissen in het vorige deel is de reeks voorspellingen die een computer berekende uit tal van voorspellingen in de bijbel gewijzigd. Een moordaanslag op de president is verijdeld. Een nieuwe voorspelling is in de plaats gekomen: "Pakistan / Armageddon". In Rome zoekt de actieve priester Gabriel mee met Sarah naar haar zoontje. Zij heeft drie botfragmentjes mee van de enige, ware Jezus Christus. Met die fragmentjes zou een nieuwe Christus gekloond kunnen worden. Maar dat zien anderen liever niet gebeuren.

Messenger eindigt op een correcte manier, eigen aan het genre met een wolkje mysterie en een vraag waarop je kan kauwen. We vinden het bijzonder jammer dat Hervé Richez door tijdgebrek als uitgever bij het Franse Bamboo zijn realistische schrijfwerk stopzet. Uiteraard moesten Messenger en Sam Lawry (dat eveneens met deel 6 stopt) niet tot in de oneindigheid verderlopen, maar Richez had volgens ons nog genoeg ideeën in zijn binnenzakken voor nog eens zoveel minireeksen met een interessant uitgangspunt. Hij legt zich nu meer toe op beroepenstrips, gags die rond een bepaald beroep of een bepaalde vrijetijdsbesteding gaan. Daarin valt amper uit te blinken. We zijn bij deze een bekwaam scenarist verloren. Ook Mig zou voor volgende projecten liever de karikaturale toer opgaan, eveneens als tekenaar van een gagstrip. Nu viel het ons wel op dat het laatste album van Messenger er vaak uitziet alsof Mig niet altijd evenveel goesting had. De afwerking is te schetsmatig, decors profileren zich minder en zo hebben we nog wel enkele bezwaren. Jammer.