Na de gebeurtenissen in het eerste deel zijn de kaarten wat herschud. De rabbijn, voor wie de priester zich inzette om hem te helpen vluchten uit bezet Nederland, heeft de functie van de vermoorde priester op zich genomen. Zolang hij niet tegen de lamp loopt bij bijvoorbeeld kapelaan Dentema, een nazivriendje, is er niets aan de hand. Maar hij blijft wel hoog spel spelen. Als priester mag hij in de gevangenis de terdoodveroordeelden de laatste sacramenten toedienen. In de plaats wordt een plan beraamd om hen te bevrijden.

Rob van Bavel is een verstandige uitgever. Hij heeft oog voor talent en weet dat ook nog eens commercieel te vertalen. Dat deed hij met Storm en ook met Eppo dat zich in de tweede jaargang op een comfortabel abonneebestand nestelde. Met het eerste deel van Haas sloeg hij de plank mis door het als een graphic novel te willen pushen. Maar Rob van Bavel gebruikte dus zijn verstand en draaide er zijn hand niet voor om dat eerste deel ook als een regulier album uit te geven. Dit vervolg benadrukt dat Haas in de eerste plaats een actievolle thriller is. Eentje met ambities bovendien. De intriges buitelen over elkaar en verdringen elkaar om op de voorgrond te treden. Het zijn bijna twee-drie strips in elkaar gevlochten. Toch verstoren ze elkaar niet. Integendeel. Rob van Bavel blijkt namelijk ook een verstandige scenarist die zijn intriges perfect beheerst. Op het einde valt alles mooi samen en wordt er een gedecideerd punt gezet achter bepaalde ontwikkelingen. Op de koop toe krijgen we nog extra informatie die een choquerend vermoeden doen rijzen over wat er hoogstwaarschijnlijk met de joodse Esther uit deel 1 gebeurde nadat ze via een verzetsgroepering naar België vluchtte. Zo lezen we het graag, al zijn het wraakroepende situaties in deze periode van de Tweede Wereldoorlog.

De onrust, de angst, de woede, het afgrijzen, het onbegrip, de machteloosheid en nog zoveel emoties die dit tijdperk overheersen, zijn een kolfje naar de hand van Fred de Heij. Als een personage een geweer vastgrijpt om zich te wreken, dan gaat je eigen bloed haast koken. Een kwaaie blik gaat gepaard met priemende ogen. Dat laatste gebeurt in overdaad, maar het verhaal is er ook wel naar. Er zijn amper rustmomenten. De adrenaline giert door het verhaal op het ritme van een repeteergeweer. TAKTAKTAK...