Zes terdoodveroordeelden wachten verontrust op de finale bijlslag. Elk van hen heeft een verhaal, een verleden en een eigen manier om met de naderende dood om te gaan. Tot plots de zware kerkerdeur openzwaait en de indrukwekkende Gast Dila Regoniem de dodencel binnenstapt. Hij doet de moordenaars een aanbod van de laatste kans. Als ze allemaal meedoen, dan bevrijdt hij hen en krijgen ze ook na afloop een indrukwekkende premie van 20.000 ruy's per persoon! Hun opdracht is even simpel als hallucinant: bevrijd een ontvoerde prinses uit de handen van een stam op oorlogspad zijnde Orcs. Natuurlijk stappen ze allen min of meer vrijwillig in het verhaal. En samen met de mee in het complot zittende schone jongen Ebrinh gaan de zeven op pad.

Kwisvraagje: wat maakt Wollodrïn anders dan een deeltje uit de conceptreeks Zeven? Euh, dit is een tweeluik en ze zijn nu met acht, maar voor de rest is de grens tussen beide reeksen flinterdun. Na het aardige Zeven Schurken besloten scenarist David Chauvel en Arthur-tekenaar Jérôme Lereculey immers hun verhaal gewoon te herwerken. Daarvoor gebruikten ze dezelfde Lord of The Rings-achtige setting, dezelfde stad Marmaëkard en kozen ze opnieuw voor zeven complementaire boeven. Twee van hen, Ebrinh en de dandyeske boogschutter Ivarr, kennen we zelfs nog uit Zeven Schurken. Ons deert het niet. In tegenstelling tot het Zeven-album verliest Chauvel nu geen tijd met het voorstellen van de protagonisten, maar vliegt hij er meteen in. Ontsnappingen, achtervolgingen, de retestrakke spanning in de heterogene groep, epische gevechten met monsters, koele moorden en, jawel, een ronduit indrukwekkende gevechtsscène met de Orcs. Dit alles zorgt ervoor dat het verhaal toch wel veel meer om het lijf heeft dan de geleende plot van het klassieke Prinses Guldenvlecht Gered van Langteen en Schommelbuik. Jammer genoeg doet Chauvel, die opgroeide met Tolkien, Moorcock en andere fantasyschrijvers, weinig moeite om hun bekende universum te herscheppen. De Fransman koos er duidelijk voor om al zijn energie in zweterige actie te steken. Gelukkig houdt Lereculey diezelfde instelling aan. En zo zit er honderd keer meer schwung in Wollodrïn dan in zijn statische Arthur. Volgens de tekenaar is de reden omdat hij zijn Keltisch epos met viltstift inktte en dat hij nu een penseel en pen gebruikt. Ons laat het koud wat de echte reden is, zolang hij maar meer van die pakkende platen tekent als die Orcveldslag op pagina’s 48 en 49!

Wollodrïn is een prachtig eerbetoon aan de wereld van Tolkien, voortgestuwd door een tekenaar die eindelijk de grenzen van zijn kunnen opzoekt. Het slotdeel van het eerste tweeluik verschijnt volgens de planning van Silvester in de eerste helft van 2012. Nog sneller ware wenselijk.