Er zijn ondertussen al zodanig veel conceptreeksen verschenen met telkens een gevarieerd bestand van deelnemende tekenaars en/of scenaristen dat we ondertussen wel een beetje de regels van het spel begrijpen.

Een eerste vereiste is een goed idee. Nu pas, met het derde deel, wint De Pijl van Nemrod echt aan bestaansrecht. Dat komt grotendeels door de legende die de mysterieuze gevangene in 2129 in het ruimteschip van magnaat Arthur Witzler over Nemrod, de sterkste krijger uit de Bijbelse geschiedenis, uit de doeken doet. Nemrod versloeg al zijn tegenstanders en liet de toren van Babel bouwen om God uit te dagen. Omdat hij op aarde niets meer te bewijzen had, besliste hij om de hele hemel te bevechten en God te verslaan. Qua zelfzekerheid kan dat nogal tellen, maar hij had dan ook een duchtig wapen: een verwoestende pijl. Deze hele legende is een episch vertelsel dat op zich al een interessante reeks zou kunnen opleveren. Laurent-Frédéric Bollée schrijft een eigen staartje aan deze legende met de rol van de gevangene in dit alles en daarbovenop een ferme scheut verbijsterende technologische sciencefiction. Dit verhaal in het verhaal wordt afgewisseld met een ander verhaal over een schrijver die in 1962 een nieuw boek komt schrijven bij zijn tante nadat hij door zijn vader het huis is uitgejaagd. In een kist vindt hij een gloeiende pijl die hem inspiratie biedt voor een middeleeuws verhaal dat we mogen meelezen.

Vier verschillende verhaallijnen in één album dus, maar ze volgen elkaar logisch op zodat het geen onontwarbaar kluwen wordt. Bollée gaat methodisch te werk om de spanning op te drijven en in alle helderheid zijn intriges uit te zetten. Hij krijgt de hulp van drie aan elkaar gewaagde tekenaars van wie Dominique Héloret (die de legende van Nemrod verbeeldde) ons uitermate goed beviel. Het min of meer klinische aan Griffo's pagina's (want elke tekenaar neemt een ander tijdvak voor zijn rekening) oogt mooier dan zijn andere, terecht geflopte sf-reeks Ellis.

Dan komen we nog snel even bij een tweede vereiste van een conceptreeks: de regelmaat van verschijning. Terwijl in het Frans de zevendelige reeks al lang compleet is, moesten wij dik anderhalf jaar wachten op dit derde deel. Zonde, want hoewel de eerste twee delen ons niet volledig konden bekoren, is wat ons betreft de reeks pas goed op dreef sinds dit derde album. We kunnen Silvester alleen maar aanraden om er geen jaren, maar wel maanden te laten overgaan om de vervolgdelen uit te brengen.