Met de nieuwe reeksen Kaap Hoorn, Lijst 66, Reign en vooral het bij veel recensenten goed onthaalde Milan K. liet Medusa eerder dit jaar al weten dat het als uitgever ook wat te betekenen heeft tussen alle concurrenten. Met hun recente lanceringen van De Feul, Simon de Samaritaan en De Keuken van de Duivel flikken ze het alwéér!

De Keuken van de Duivel is een maffiaepos die alle juiste elementen heeft voor een epos: jongen verliest vader door een afrekening, hij wordt met zijn broertjes opgevangen door de plaatselijke godfather, de maffioso die hem de kneepjes van het vak leert, bejegent hem als een boeman en in de tuin van zijn rijke vriendinnetje herkent hij de moordenaar van zijn vader. Bij het delen van de kaarten houdt Damien Marie aanvankelijk nog rekening met het leggen van de harten bij de harten, de schoppen bij de schoppen en dan nog die andere twee. Omdat je als lezer geleidelijk aan meegaat in het spel, sta je plots te kijken van de royal flush of de vier azen of gelijk welke andere goeie kaartenreeks die Marie tijdens het spel ineens voor je neus op tafel legt. Corruptie, familiebanden, onverwachte vriendschap, misbruik, onderdrukking en wraak zijn allemaal gelinkt aan elkaar, zoals het in een intelligent geconstrueerd epos hoort. Geen enkel belangrijk personage komt zomaar opdagen of verdwijnt zonder meer. Well done.

Tekenaar Karl T. kennen we nog van het niet lang geleden afgeronde tweeluik God, ook op scenario van Damien Marie. Dat hij een potje actie kan tekenen, is ons bekend. Hij heeft gevoel voor het tekenen van boeventronies en fraaie meisjesgezichtjes. Maar hij schiet volgens ons te kort in zijn decors. De gebouwen staan wel in de straat, maar die straat is doorgaans leeg. Er lopen bij hem bitter weinig mensen rond in de metropool New York van begin jaren 1930.