LUKA 10
Defensiegeheim
Gilles Mezzomo + Denis Lapière • Dupuis (Spotlight)
48 p. (SC)
|
|
| Puzzeluka |
|
Als wij een album van Luka openslaan, kunnen wij het niet laten om telkens opnieuw de gelijknamige hit van Suzanne Vega te neuzelen (dit tot ergernis van onze huisgenoten trouwens). Het zou ons niet verwonderen dat Lapière voor de reeksnaam de mosterd gaan halen is bij tante Suzanne. De song gaat immers over een mishandeld kind en ook Luka heeft een wel erg gewelddadige jeugd gehad. Ook in het nieuwste deel gaat het terug over een kind dat het zwaar te verduren krijgt. In het vorige deel, Voetbal is Oorlog — Materazzi en Zidane, iemand? — kreeg onze held de bewaking en bescherming van de jonge Cubaanse voetballer Carlito Quaranta toegewezen. Zoals het hoort in het eerste deel van een diptiek, kreeg Luka op het einde echter zwaar op zijn bakkes en werd de kleine in ware commandostijl voor zijn ogen ontvoerd. En dan weet je — of hoop je — het wel: in het afsluitende deel twee geeft Luka de vijand wel terug lik op stuk. Zelfs als het de Amerikaanse CIA is die achter de ontvoering zit. Deze tiende Luka mag dan in het Frans wel dezelfde titel als een recente XIII hebben, hij overstijgt moeiteloos zijn plat-commerciële broertje.
Als vanouds beoefent Lapière zijn favoriete bezigheid. Hij begint het album met in de eerste tien bladzijden allerlei korte gebeurtenissen, flarden van gesprekken,... te vertellen. Het is alsof hij een heleboel puzzelstukjes open legt op je tafel. En dan is het aan jou om alles lekker in elkaar te passen en de plot te ontdekken. Lapière steekt echter graag een handje toe en aarzelt niet om je tussendoor ook meer inzicht te geven in de psychologie van zijn personages. Luka mag dan wel een bast van staal hebben, zijn hart is van crêpepapier. Het is een held met een ziel. Eentje die soms tegen beter weten in — in dit deel trekt hij zelfs op met de maffia — de wet en de autoriteiten met de voeten treedt. Een beetje zoals Alfa eigenlijk. Het zou ons niet verwonderen dat Alfa en Luka broers blijken te zijn: brave wereldverbeteraars die voor de goede zaak wel eens op de zere teentjes van hun bazen trappen. Ze zijn alletwee zo goed als blind voor elke vorm van vrouwelijke charme (Luka negeert in dit deel nog een knappe verpleegster, Alfa breekt voortdurend het hart van zijn partner Sheena). Hun naam bestaat uit vier letters en eindigt op een a (ja, deze week waren we in lettertherapie). En de scenaristen houden er in beide gevallen van om met ons op puzzeltocht te trekken. Het enige verschil — los van de geografische locatie — is de hyperrealistische tekenstijl uit Alfa, tegenover het impressionisme van Mezzomo. We zijn er eerlijk gezegd nog niet uit welke van de twee we het meeste appreciëren. James, onze joker, graag! |
|
| > PETER D'HERDT — september 2006 |
