Met Marlysa, Galfalek en recent nog De Boeken van de Zieners heeft scenarist Jean-Charles Gaudin al een palmares bij elkaar geschreven dat mag gezien, of beter gezegd gelezen, worden. De Feul past helemaal in dit rijtje.

We leren in een gefantaseerde middeleeuwse setting een gezinnetje kennen van een stam van riviervissers, de Oldis. Een jongen ligt ziek te bed. Hij is besmet met de gevreesde Feul, een mysterieuze ziekte die vooral kinderen treft en waar niet van te genezen valt. Jautry dreigt nu zijn jongere broertje te verliezen. Een volgend moment zit er een lijk verstrikt in een visfuik. Het wordt opgebaard in een hutje. Maar enkele stamleden van de Bourouwn komen de afgestorvene halen nadat ze een bewaker vermoorden. Een van hen is zijn zoon. De Oldis laten het hier niet bij. Jautry's moeder Valnes kleedt zich in een gemakkelijker zittende krijgersoutfit met pijlenkoker en boog en zet met twee andere stamgenoten de achtervolging in. Het komt tot een bloederig treffen, een gevangenschap en een wankel verbond. Een expeditie met verschillende leden uit beide stammen is aan de orde. Dat het wederzijds begrip en vertrouwen nog moet groeien, wordt bemoeilijkt door de culturele verschillen. De Oldis-mannen mogen met meerdere vrouwen trouwen en hebben een vrij actief seksleven terwijl de Bourouwn om de haverklap tot hun god bidden. Op de koop toe achtervolgt Jautry zijn moeder. Op hun queeste komt het fellowship uiteraard tal van gevaren en obstakels tegen. Een bepaald gebruik bij nog een andere stam choqueert Valnes. Maar dan zijn we al bij de cliffhanger van het eerste album beland.

Het fantasyverhaal leest vlot en heeft dan wel typische genre-elementen in het gelid, dat ondermijnt de frisheid van het geheel allerminst. De tekeningen en de inkleuring van Frédéric Peynet zijn klassevol, beter kunnen we het niet omschrijven.