Vandaag trouwt de bloedmooie Aube. Haar broer Galviat vindt het maar niets. Toegegeven, het huwelijk is van moeten. Het wordt de ultieme bezegeling van een uitzonderlijk pact tussen deze twee tot voor kort naar het leven staande clans. Hun kinderen moeten en zullen het tastbare symbool zijn van hun wapenstilstand. Trouwens, in zijn barok trouwkostuum ziet haar aanstaande echtgenoot er best knap uit. Bovendien heeft hij als aanloop naar de festiviteiten zopas wat katten, varkens en andere nietswaardige dieren van tweede categorie laten ophangen. Goed gezien, want zo heeft hij het hart van het gepeupel gewonnen. Nochtans voelt de wrede oorlogsheer zich wat suf. Vreemd want hij is toch Vuurwolf, de machtigste onder de wolven, de meest superieuren der dieren. Na het feest trekken Aube en Vuurwolf zich terug. Eindelijk zullen huid en vacht één worden. Maar nog voor Vuurwolf het goed en wel beseft, wordt hij afgeslacht door een woedende Galviat. Het pact is verbroken. Het is weer oorlog. En de verraders, broer én zus, moeten gestraft worden!

Een strip vol wolven en vossen gehuld in kanten halskragen en spannende korsetten die ons toch niet doet denken aan het ongelofelijke Sabels en Galjoenen? Het kan dus, en dat is de volledige verdienste van topscenarist Jean Dufaux. Zo wordt in dit razende scenario elke gekke smoel of grap vermeden. Voorts laat Dufaux de twee werelden zo overlappen dat je niet weet voor wie partij te kiezen. Harige vacht of gladde huid? Beiden worden gedreven door dezelfde behoeftes, ambities en machtshonger. Wie is nu Belle, en wie is nu het Beest?

Béatrice Tillier voelt de ijzersterke plot perfect aan, en ook zij bant elke zweem naar karikatuur. Helaas kiest ze soms voor een iets te steriele blik bij de dierenpersonages, waardoor — in tegenstelling tot een Blacksad — deze niet echt van het blad loskomen. Maar als je deze strip nog maar even doorbladert, geraak je niettemin betoverd door de mythologische tekeningen waar zowel Assepoester als Dracula zich in thuis voelen. Met zo'n talent is het dus absoluut geen verrassing dat ze zich de volgende tekenares mag noemen van de nieuwe cyclus van De Klaagzang van de Dorre Gewesten, en dit in opvolging van Grzegorz Rosinski en Philippe Delaby.

Maar eerst is er het drieluik Het Maagdenbos. Als we de kritieken van onze zuiderburen mogen geloven, is het daar recent verschenen tweede deel nog beter dan deze proloog. Dat belooft. Fonkelt daar een vijfde ster aan het firmament?