Door de vroegtijdige dood van André Geerts zaten we op dit laatste Jojo-album meer te wachten dan ooit tevoren. De titel Mamy Blues beloofde al enige neerslachtigheid, en inderdaad, een vrolijk album is het niet geworden. Of toch?

Mamy is dus een beetje depressief. De reden waarom komt natuurlijk pas op het einde van het album. Dankzij een wedstrijd gewonnen door Jojo mag ze op een droomcruise, maar zelfs dat kan niet baten. Ze beurt nooit op, ondanks de verwoede pogingen van Jojo en Dik Lowietje. Intussen zien wij, de lezers, dat op het vasteland er slecht nieuws komt van Mamy's dokter. Het gaat blijkbaar héél erg slecht met haar. Als je dit alles leest in de wetenschap dat de auteur dit verhaal in de laatste maanden van zijn leven heeft zitten schrijven en tekenen, zou het een bijzonder wrange leeservaring kunnen zijn, ware het niet dat dit toch weer een echt Jojo-album is geworden: zoals altijd doordrongen van een niet kapot te krijgen optimisme.

Jojo is een reeks die alle leeftijden weet aan te spreken. De simpele tekeningen zijn altijd een lust voor het oog, met inkleuringen van fluwelen aquarel, herkenbare situaties en nooit in automatische piloot geschreven. Eenvoudige, rechtlijnige verhalen voor de jongste lezers, en altijd wel met een knipoog naar de volwassenen, die gewoon moéten meelezen. Want ook in dit album worden de fratsen van de kinderen afgewisseld met de mijmeringen van de volwassen personages. In enkele prentjes zien we papa's jeugd passeren, nu het uur van zijn moeder geslagen lijkt. En we zien — eveneens in sepiakleuren — een alledaags afscheid van Mamy en Papy, wanneer die naar zijn werk vertrekt, maar nooit terug zal keren. Kortom, nostalgie. Meteen tijd voor ons om nostalgisch terug te kijken op de hele reeks. Jojo, achttien klasbakken van albums, met herkenbare jeugdtaferelen uit de stadsrand en interessante menselijke relaties tussen alle leeftijden.

Met album 18 heeft André Geerts zonder verpinken een allesomvattend slotakkoord getekend. De laatste twee en een halve pagina zijn feilloos overgenomen door Alain Mauricet. Het allerlaatste tekeningetje van het allerlaatste album is een potloodschetsje van Jojo. We dachten eerst twee tranen op zijn gezichtje te ontwaren, maar als je goed kijkt, zie je een glimlach. En dat vat de reeks dan opnieuw perfect samen: een lach en een traan in potlood.