Nee, De Onthoofde Arenden is geen (kort) verhaal over enkele pas geslachte gevederde vrienden, net zoals in De As van de Katharen geen miauwende viervoeters met nafta en een zippo worden bewerkt. Het is een historische reeks die in het Frans nu al 23 delen, vijf scenaristen en twee tekenaars ver zit en zich afspeelt in de dertiende eeuw. In het Nederlands is het uitgeverij Daedalus die de vertaling heropgestart heeft en daarvoor — het staat niet voor niets in hun logo — een pluim verdient. Naast de softcovers bieden ze ons in fraaie en zeer democratisch geprijsde bundelingen van telkens twee verhalen het avontuur van Hugo, heer van Crozenc, en zijn nazaten aan. Deze zesde bundel bevat eerst een apart relaas dat zich afspeelt in het Cuzion, net als Crozenc gelegen in de Limousin, waar een reusachtige wolf lelijk huishoudt. Als die wolf ook nog eens heiligenbeelden en kerken gaat onteren, denkt de godvrezende bevolking aan de duivel en denkt Hugo eerder aan een bedrieger. In het tweede luik van de bundel wordt een nieuwe cyclus gestart rond de kruistocht die Hugo met koning Lodewijk de Heilige onderneemt. Hij verblijft in Cyprus waar hij met zijn lepe gevechtstechnieken, zijn rechtvaardigheidsgevoel en het ondoordacht achternalopen van zijn pik al gauw meer vijanden dan vrienden maakt.

Jean-Charles Kraehn heeft in deze twee delen de pen vast en doet dat met verve. Zijn hoofdpersonage is geen überheld die als een kip zonder kop door het verhaal rent. Het beperkte middeleeuwse denken van Hugo drukt het tempo en past, gekoppeld aan zijn godsvrucht in de klassieke stemming die Kraehn wenst op te roepen. De geschiedkundige weetjes die hij er achteloos tussen strooit, doen ons — mislukte historici — ook denken dat de verhalen zich echt zo hadden kunnen afspelen. Michel Pierret, die sinds album vijf het potlood hanteert, kwijt zich degelijk van zijn taak, maar we missen wel dat gevoel van imperfectie dat Kraehn voorheen in zijn personages legde. Nu zien ze er allemaal te afgeborsteld uit, wat een beetje de rauwe, middeleeuwse sfeer bederft. Voor de rest echter geen kwaad woord over de Arenden die wat ons betreft nog een tijdje — zoals de strijdkreet van heer Hugo het zegt — hun snavels mogen tonen.