Ze noemen hem "De Scarabee", "De Zoon van Satan", "Le Maître du Mal" in de niet-vertaalde krantenberichten over hem of kortweg Tanâtos. De mede-uitvinder van een atoombom, die het kwade heerschap ontvoert, noemt 'm liever een slager, een fielt en een kakkerlak. De steeds gemaskerde Tanâtos met zijn door lederen bretellen opgetrokken zwarte broek stelt zich ten dienste van internationale industriëlen, bankiers en wapenhandelaars die financieel gebaat zijn met een wereldoorlog. Zelf verdient hij er ook serieus aan. Hij stelt zich boven hen. Hij schept duidelijk plezier in het uitkienen van een master plan en het aanwenden van zijn laatste nieuwe snufjes. Voor hem volstaat één wereldoorlog niet. In dit album speelt hij de Franse en Duitse naties tegen elkaar uit. Hij laat ze tegen elkaar bieden om een atoombom niet tegen hen te gebruiken. De meestbiedende wordt gespaard, de andere krijgt de bom op zijn dak. Dat het hem menens is, toonde hij al aan met het doen zinken van de Lusitania. Ondertussen heeft hij Melanie ontvoerd die hij nu het hof maakt. Zij is de vriendin van detective Victor die zich als held gedroeg en het Tanâtos in de voorgaande delen knap lastig maakte. Nu zit de verslagene thuis te kniezen over haar vermeende dood. Alweer een pion uitgeschakeld. Dat macht erotiseert zal wellicht pas in het volgende deel helemaal duidelijk worden. Voor nu volstaat alvast een knaller van een einde.

We hebben langer dan gewoonlijk bij sneltekenaar Jean-Yves Delitte moeten wachten op dit vervolg. Dat het dan nog door de inkleuring kwam, valt tegen want vooral de gephotoshopte luchten vinden we maar niks. We hebben ook nog steeds wat bezwaar tegen de lichaamsproporties van Delittes figuren. Ze hebben precies allemaal een klop van de hamer gekregen waardoor ze zijn samengedrukt. Voorts komen vaak identiek dezelfde houdingen en expressies terug. Vergelijk maar eens de officier met zwarte snor op pagina 38 met de inspecteur uiterst rechts in prent 3 amper twee pagina's verder. Deze opmerkingen uitgezonderd blijven we toch onder de indruk van Delittes realistische tekenstijl, hoor. De klederdracht, interieurdecors, stadszichten en natuurlandschappen en zeker ook alle toestellen waarmee Tanâtos in de weer is, zijn van een meer dan degelijke kwaliteit.

Ook het verhaal is om van te smullen. Didier Convard had voor zijn criminele master-mind liever een avonturenheld gezien naar het voorbeeld van acteurs als Clark Gable, Cary Grant of George Clooney. Delitte maakte er een geheel eigen en afwijkende versie van. Hij heeft nog gelijk ook. Het maakt het voor de lezer lastiger om je te vereenzelvigen, laat staan sympathie op te brengen voor het hoofdspersonage, maar intrigerender is hij vast en zeker. Geen idee waar de auteurs nog allemaal naartoe willen — er is sprake van een tiental delen — en alle opties liggen vanaf deel 5 open, hoe dan ook kunnen ze maar weinig verkeerd doen. Wat een dijk van een serie!