Hoe kunnen strips over muziek nu werken als je het zonder de muziek in kwestie moet stellen? Dat kan! Het recent verschenen one-shot Rébétiko (genoemd naar het gelijknamige muziekgrenre, ook wel Griekse blues genoemd), bewijst dat een soundtrack op de achtergrond terwijl je de albums leest enkel optioneel is. Het album heeft het over passie, niet alleen voor muziek, maar ook voor een vrouw of voor de vrijheid.

"In 't land waar de democratie geboren is", dixit een politiecommissaris, worden in de jaren 1930 in Griekenland beoefenaars van de rébétiko opgejaagd door de politie. Zij aanzien hen als nietsnutten en amokmakers. Hun muziek zou ruzies uitlokken en liedjes over drugs en misdaad zijn verboden. Erger nog, het bezit van een bouzouki of baglama is illegaal. Het groepje muzikanten dat wij leren kennen is dus per defintie een stelletje misdadigers. Nu, die attitude van "mij maak je niets" hebben ze wel, maar dan op een eerder schelmachtige manier. Hun instrumenten zijn hun wapens, letterlijk zelfs want ze raken slaags met de flikken, ze worden opgejaagd en uitgelokt. Maar spelen in vrijheid is hun hoogste goed. Tot een producer uit de States hen wil inlijven en een oversteek voorstelt. Hun vrijheid willen ze niet opgegeven. Een vreemde avond, nacht en ochtend herschudt voor enkelen de kaarten. Wat resteert er nog van hun vriendschap?

David Prudhomme, die voor dit album subsidies kreeg van een Frans literair fonds, tekent nog mooier dan in De Maria van Plastic. Inkt, aquarel en (kleur)potlood combineert hij naar hartenlust. Zijn kleurenpalet ervaren we zeker als mediterraan, misschien nog iets meer als noord-Afrikaans. Hij heeft ook een goed oog voor lichaamshoudingen en expressies. Het gekke is dat je àlle personages als symathiek ervaart: de slapstickflikken, de oude Grieken op hun bankjes, boertige cafégangers en het groepje hoofdrolspelers. Sympathiek album!