Kijk, daar houden wij nu eens van. Als jonge alzheimerpatiënten kunnen we het alleen maar toejuichen dat we na amper twee maanden wachten al het slotdeel kunnen lezen van dit goddelijke tweeluik. Deel 1 liet ons namelijk achter in opperste spanning.

Toen Alex en zijn vriendinnetje Elisa tenauwernood de brokstukken van een ontploffende bus konden vermijden, dachten ze nog heel stoer dat ze ontsnapt waren aan een terroristische aanslag. Wisten zij toen veel dat net zij het doelwit waren. Wat verder stond Alex' moeder, een topchirurge, perplex. God had het dan toch gedurfd, Hij had haar zoon vermoord! En dan zag ze de scooter, de helm,... Alex leeft! Elisa leeft! Vlug haast ze zich naar huis, en trof er de beduusde tieners aan. Ze duwde haar zoon een usb-stick in zijn handen, en joeg beiden het huis uit. Wat later brak de hel los. God had zijn duivels losgelaten. Zowel huurmoordenaars als politiemannen zaten achter Alex en Elisa aan. Wat later klonk op de radio het bericht dat de beroemde chirurge Annie Ripern een van de slachtoffers was van de aanslag op de bus. God liet er dus geen gras overgroeien, en had de pionnen al herschikt. Hij beheerste het spel. Laat die snotapen maar vluchten. Ontsnappen kunnen ze toch niet. God ziet immers alles.

De Fransman Damien Marie graaide de laatste drie jaar de ene scenaristenprijs na de andere mee. Ook de medische thriller God leek initieel uit datzelfde hout gesneden. Dit was vlot geschreven en denderde als een trein vooruit. Helaas vergeet Marie in het slotdeel dat de reis op zich minstens even boeiend kan zijn als de bestemming. Het spannende doch voorspelbare verhaal eindigt perfect afgerond met de meest verwachte ontknoping. Maar toch zitten wij met het gevoel dat er toch meer inzat dan een wilde achtervolging met de obligate plotwendingen.

Aan de tekeningen van voormalig Sint-Lucasstudent Karl T. zal het niet liggen. Wij kunnen die zwaar aangedikte fotostijl, waarmee ook Kristof Spaey koketteert, immers wel smaken. En geef toe, 's mans covers zijn heel intrigerend. We durven te wedden dat haast elke stripspeciaalzaakbezoeker deze strip heeft vastgepakt en doorbladerd.

Eigenlijk verlangen wij een herkansing. Een iets creatiever scenario, gecombineerd met een iets fijnere lijnvoering en een prima Big Brother-strip is een feit. Wij geloven er in. We durven niet anders. Is het zo goed, God?