Na de twee Afrika-verhalen in deel 6 en 7 (oftewel de tweede grote piste van Levenslijnen) zijn we weer op het spoor van de blauwe cyclus met bijkomende vertakkingen. Dit is de piste waarin Ellen Baker uiteindelijk kiest voor het opbiechten van haar criminele daden in het verleden. Nochtans werd ze in deel 4 niet gelooft en in deel 5 werd Jane Tyler, die in Ellens plaats werd opgepakt, terdoodveroordeeld.

In Family Van reist Ellen liever naar haar familie in Texas in plaats van naar Groot-Brittannië terug te reizen waar haar man (die het premierschap van het land beoogt) op haar wacht. Als liftster wordt ze opgepikt door een Volkswagen-busje, een van die in de jaren 1970 populair was bij hippies. En het zijn inderdaad vrijgevochten lieden die Ellen in het busje treft. Ze schiet snel op met haar nieuwe reisgezellen waartussen een paar rare kwieten zitten. Onderweg wordt ze goed opgevangen wanneer ze te horen krijgt dat haar vader is overleden. Bij thuiskomst is ze nog steeds niet verlost van haar verleden en op de koop toe veroorzaken haar moeder en zus een nieuw drama.

In dit album komen veel emoties voor. Daar kan Philippe Bonifay (de scenarist van Zoo) goed mee overweg. Het wordt dikwijls tranerig, maar de waterlanders stromen op de juiste momenten. Het is geen oversentimenteel album. Helaas verknalt het kille, onaantrekkelijke en zelfs lelijke tekenwerk van Loïc Malnati alle goeie bedoelingen van Bonifay. In al zijn gestileerdheid versterkt zijn tekenstijl niet de emoties, neen, het maakt het ongeloofwaardiger. Hij is ook niet in staat om onderlinge leeftijdsverschillen weer te geven wat bij ons nu en dan voor misverstanden zorgde. Waarom hij volledig van tekenstijl veranderde, is ons echt een vraag. Leg er de swingend getekende fantasyreeks Anahire even naast en je kan alleen maar op 'm vloeken.

We zien dus liever tekeningen zoals die van Olivier Berlion. Hij durft eveneens van tekenstijl veranderen. Alleen is dat nauwelijks merkbaar in zijn weinig vertaalde œuvre. Met klassieker geschoolde tekenaars speel je misschien te braaf op veilig, maar het overkoepelende verhaal en de opeensplitsing ervan per album is te sterk om dat te laten verstoren door gevaarlijke experimenten op grafisch gebied (zie ook het derde deel van Levenslijnen door Daphné Collignon dat de lancering van de reeks ondermijnde bij een groter publiek). Berlion overtuigt zeer zeker in Het Proces. Voor hem is het geen tussendooralbum. Het is ook geen cadeau want het verhaal van Denis Lapière laat 'm weinig uitwijkmogelijkheden. Het speelt zich namelijk grotendeels in een gerechstzaal af waar Ellen op de beklaagdenbank zit. Naast de beschuldigen voor bankoverval en moord, krijgt ze er ook nog eens een aanklacht voor terrorisme bovenop. Ze kan alsnog worden veroordeeld, al wordt er vanalles bedisseld en gemanipuleerd om haar vrij te krijgen. Spannend verteld, maar deze rechtbankthriller is nu ook weer niet de uitschieter op het cv van Lapière zoals met name zijn Vrije Vlucht-albums dat wel zijn.

Levenslijnen blijft hoe dan ook een sterke, hedendaagse conceptreeks. In juni verschijnen de volgende twee delen, eentje van de blauwe en eentje van de rode verhaalpiste. Binnen exact een jaar, in januari 2012, wordt de reeks beëindigd. Daarin vloeien alle verhaallijnen uit de voorgaande albums samen. Frank Giroud, die het eerste en laatste deel schreef en de rest van de reeks superviseerde, heeft in het verleden al bewezen dat hij het nodige overzicht, het vernuft en de bekwaamheid bezit om dat ook tot een goed einde te brengen.