DE VERHALEN VAN DE 7DE ZUCHT 1-2
1. Aohige - 2. Shiro Yuki
Hugues Micol + Éric Adam • TOOG
48 p. (HC & SC)
|
|
| De eer van Sneeuwwitje |
|
Waar zit hem toch die blijvende aantrekkingskracht voor het land van de Rijzende Zon? In het commerciële kielzog van Akira, Naruto en andere Gen Barrevoets, springt elke uitgeversmarketeer onbesuisd mee op de mangasneltrein. Elke nipponworp wordt tegenwoordig onthaald als was het een verloren gewaand manuscript van Ernest Hemingway. En het succes werkt blijkbaar aanstekelijk. Vandaag staan zelfs de ogen van de nieuwe Robbedoes boller dan de tieten van de Pussycat Dolls. Komaan Suske, komaan Wiske, laat jullie niet kennen! Tegenover die mangatsunami staat een al even bloeiende stroming die het feodale Japan reanimeert op een Europese wijze. De aquarellen van Kogaratsu, de drukke fantasy van de terechte zomerhit Okko en nu ook de Franse krasserige stijl van De Verhalen van De 7de Zucht.
De Verhalen van de 7de Zucht, het is een perfecte titel die alles zegt wat je verwacht. Avontuur! Eergevoel!! Mystiek!!! Samoerai Toho Daisuke staat op een rietzuchtje van het vervolmaken van zijn vorming. Nadat hij zijn toekomstige schoonbroer redt van een aanslag, wordt hij de eerste lijfwacht. Meester Aohige maakt hem zelfs tot zijn enige wettige zoon. Gaandeweg vangt Toho echter de geruchten op dat zijn nieuwe vader zijn zeven voorafgaande echtenoten heeft laten vermoorden. Het ontstane dilemma tussen het leven van zijn zuster en de eer van zijn vader/schoonbroer, is zo weggelopen uit het œuvre van Shakespeare. In deel twee draait het verhaal zelfs om een klein lief gewit meisje met zwart haar die bescherming vindt bij mijnwerkende dwergen. Heiho, heiho.
Maar hoe vertrouwd de verhalen ook klinken, scenarist Éric Adam giet er steeds een serieuze scheut sake over. In die roes laat je je moeiteloos meeslepen door de tekeningen van Hugues Micol. Komt zijn nouvelle vague-gekras in het eerste deel nog te sterk over als een gimmick, in het tweede deel zit het wel juist. Weg die imitatie van een Sfar of Tanquerelle, maar meer de borstelige vlekken die zijn Dubbel Expresso-album Een Tweede Huid zo beklijvend maakten. Op de achtergrond geniet je volop van de eerbetonen aan de 18e-eeuwse Japanse prententekenaar Katsushika Hokusai. Mooi, mooi, mooi. En dan weten dat we nog minstens twee delen te gaan hebben. Breng hier die sake! |
|
| > WOUTER PORTEMAN — oktober 2006 |
