Parijs, 1938. Constant zit in zak en as na het verdwijnen van de vrouw op wie hij op slag verliefd raakte. Hij beleefde ooit een nacht in haar gezelschap. Eén nacht, maar lang genoeg om halsoverkop in een avontuur te springen wanneer hij haar vijf jaar later op een schilderij herkent. Het is zijn Sasmira-moment. Vreemd genoeg dateert het van de zeventiende eeuw. Hij wil tot elke prijs het schilderij bemachtigen en dat wekt de nieuwsgierigheid van anderen die op hetzelfde azen. Die anderen zijn getrouwen van Adolf Hitler. Ze zijn ervan overtuigd dat het schilderij toegang verschaft tot de kracht van de duivel zelf. Arme, naïeve Constant. Voor hij het beseft, bevindt hij zich op een zeppelin, gevangengenomen door de bloedmooie, maar zeer gemene Emma Calvé. Gelukkig kan hij nog rekenen op de niet minder fraaie Juliette die niettemin in eenzelfde lastig parket is verzeild. Maar kwam zij echt toevallig op zijn pad terecht?...

We waren op slag verkikkerd op de zwierige, heldere tekenstijl van Paul Gastine. De snoetjes van Emma en Juliette verdienen een opname in deze aantrekkelijkste heldinnenlijst, vooral als ze zich flirterig gedragen. Constant wordt dan ook bijna van het papier gespeeld door de twee vrouwen. Toch toont hij zich ondernemend, maar krijgt net zo goed het deksel op de neus. De vrouwen zijn duidelijk aan de macht en de cliffhanger belooft een extra portie oestrogeen voor het volgende album. Prima start van een nieuwe reeks, voorlopig nog in een exclusief, gelimiteerd jasje.