Het is prettig om te constateren dat er nog 'nieuwe' talenten bezig zijn die rigoreus gaan voor een stripreeks waarmee ze een zo groot mogelijk publiek willen bereiken. Tekenaars als Charel Cambré, Steve Van Bael en Thomas Du Caju werken zich te pletter om onder de voorwaarden van een uitgeversmastodont als Standaard Uitgeverij meerdere albums per jaar uit te brengen (de vele personeelsleden van de uitgeverij moeten immers betaald worden) en om er een loon aan over te houden dat het allemaal waard maakt. Helaas viel Steve Van Bael met zijn Figaro onlangs af. Zijn reeks zou verlieslatend zijn. Bij een kleinere uitgeverij zou het geen waar geweest zijn. Maar konden die wel dezelfde kansen bieden?
Soit, vooraleer het hier tot een poging tot een verbetering van de stripwereld komt, wijzen we je op de verschijning van deel 4 van Betty & Dodge want deze reeks verdient het om opgemerkt te worden. Sinds het eerste deel waren we meteen verkocht. Je weet dat er een beproefde formule wordt gebruikt (jongen onmoet meisje, maar ogenschijnlijk kunnen ze elkaar niet verdragen) en je voelt wel aan tot wat het kan leiden (tenzij de scenaristen nog met een verrassing op de proppen komen), maar de rit naar het einde telt ook danig mee. Die rit brengt ons in Aanslag op Engeland op de trein naar Gretna Green waar ze met een huwelijk als excuus een vluchtplaats vinden. Na het eerste gedeelte van het album, dat één grote achtervolging is, moet Betty een aanslag zien te verijdelen waarbij haar verloofde Harry een belangrijke pion is.
Het is ons pas met dit album en de titel van het volgende beginnen dagen dat elk album wisselende toplocaties als hoofddecor heeft. Met veel zin voor documentatie weet Thomas Du Caju deze allemaal geloofwaardig op papier te zetten, om nog maar te zwijgen over de voertuigen die hij met veel panache uitwerkt: van een Londense dubbeldekker over een denderende trein en een galopperend paard tot een Spitfirevliegtuig. Aanslag op Engeland speelt zich dan nog voornamelijk 's nachts of bij dageraad af wat de sfeer vol gevaar en drama vergroot. Op de laatste prent heeft fotograaf Dodge trouwens gelijk: Betty kleeft inderdaad goed op foto's. Du Caju moet die foto's dan wel zelf tekenen, maar verdomme, hoe zij je stralend aankijkt is een moment om bij stil te staan. Mooi!