Soms verschijnen er stripalbums die je tijdens het lezen de hele tijd een dikke glimlach bezorgen. Met het one-shot Lydie van Dargaud is dat zeker het geval. We gaan terug in de tijd (we schatten het op de jaren 1920-1930) en maken het wel en wee mee van een kleine leefgemeenschap die in een doodlopende steeg woont. Iedereen kent elkaar en let dus ook op elkaar. Het leven gaat er gezapig verder totdat de wat simpele Camille bevalt van een dochtertje. Het kind wordt dood geboren, maar Camille beweert na twee maanden dat ze gewoon nog leeft en loopt met haar imaginaire kind rond. Op dat moment laat deze gemeenschap zich van zijn sterkste kant zien. Collectief besluiten ze mee te gaan in deze fantasie die Camille zo gelukkig maakt. En dat neemt na verloop van tijd steeds grotere vormen aan.

Lydie is een heerlijke feelgoodstrip waarin mensen elkaar hun eigenaardigheden gunnen en waarin de personages ervoor kiezen dat GOED doen eigenlijk net zo gemakkelijk is als GEMEEN zijn, en ook dat dit de saamhorigheid versterkt. In de huidige tijd zou je het bijna een moralistisch statement kunnen noemen, maar dan wel eentje waarvan we in ons hart vinden, dat dit de wereld weer wat beter zou maken.

Het scenario is van Zidrou, die we eigenlijk enkel kennen van humorstrips als Dokus de Leerling, Tamara, Vlooienbaal en De Kannibrallen. Wat ons betreft mag hij zich vaker op dit soort verhalen storten! De tekeningen zijn van de Spanjaard Jordi Lafebre die hiermee zijn eerste strip maakt. De debutant toont zich meteen als een volleerd tekenaar met prachtige, heldere tekeningen en met prima acterende personages. Kortom, dit is een strip om verliefd op te worden.