Wanneer een eerste doorbladering van een album too much oogt, zijn we er niet happig op om er onze tanden in te zetten. Er werd ons aangeraden om toch door te zetten en Sláine een kans te geven. Dat deden we en we kregen ongelijk in ons vooroordeel.

In een tijdspanne van tien jaar, van 1990 tot 2000 verschenen bij Arboris veertien albums die toen geheel aan onze radar voorbijscheerden. Clint Langley was een van de toch wel vele tekenaars die een album op zijn actief had staan. Nu is hij de vaste tekenaar van deze compleet nieuwe verhaalcyclus Kronieken der Invasies. Pat Mills blijft tevens aan boord als scenarist.

In Kronieken der Invasies moet Sláine, de eerste hoge koning van Ierland, zijn volk beschermen tegen een invasie van afzichtelijke zeeduivels onder de leiding van Moloch die handig weet om te springen met vervaarlijke slagzwaarden. Sláine kan met zijn mannen en met veel moeite de invasie een halt toeroepen en kan zelfs Moloch bedwingen die om zijn leven smeekt. Maar de situatie kantelt en Moloch verkracht en doodt (niet noodzakelijk in die volgorde) Sláines geliefde Niamh. Zo krijg je iemand natuurlijk serieus pissed off. Sláine zweert dan ook een dure eed: wraak nemen op Moloch. Zijn eigen death wish speelt daarbij in zijn voordeel. Wat heeft hij immers nog te verliezen?

Het verbluffende realisme van Clint Langley valt onder het hyperrealisme waarin structuren van (reptielen)huiden, rotsen, metalen schilden en zwaarden, gespannen spieren, enzovoort haast fotografische weergaves zijn van de realiteit, rijk aan detail. Zo komen expliciete scènes veel krachtiger over. Het bloed spettert in het rond, ledematen en hoofden worden van hun lichamen gescheiden, oogbollen bengelen uit oogkassen en af en toe zie je twee behaarde teelballen hangen. Maar een vrouw met een zwaard zien slingeren dat in realiteit niet is te hanteren, is dan weer een stap te ver.

Voor wie graag blood & gore-verhalen leest, is dit een must. Voor wie er ook nog wat menselijkheid bij wil, moet het nodige geduld uitoefenen want ook dat apect wordt niet verwaarloosd. Voor wie het oplossen van een conflict enkel in dialoog en compromissen uitgeklaard wil zien, zal zich aan Sláine ergeren. Maar dit is dan ook geen politieke strip. Gelukkig niet.