Zijn we hier nu weeral met een album met Troy in de titel? Inderdaad! Maar voorlopig is het de laatste nieuwe loot in de boom vertalingen van nieuwe spin-offs in afwachting van ook nog in het Frans te verschijnen one-shots en tweeluiken in de nevenreeks Legenden van Troy. Saffraannacht is trouwens helemaal niet slecht. De tekenkwaliteiten van Eric Hérenguel kennen we al sinds zijn tweede cyclus van Het Land van Langvergeten en vooral door het tweeluik Zilveren Maan boven Providence waarvan hij nu zelf ook een sequel voorbereidt. Dat hij zich ook in het komische genre thuisvoelt, bewees hij al met Krän. Die veelzijdigheid komt zeker van pas in Saffraannacht want naast een Shakespeariaans drama is er ook wat kolder mee gemoeid met een parade spoken die alles op stelten komt zetten.

Neeth is een snode jongeling die aast op zijn vaders troon van de baronie Saffraannacht. Zijn oudere broer is een dappere ridder met wie hun jongere zusje Libelli zich graag meet. Tussen al dat mannengeweld weet ze zich als tomboy best te redden. En dan is er nog Mugh, de jongste van het geslacht. Tien jaar geleden kreeg Mugh een flesje met een elixir op zijn hoofdje waarvan de krachten zich pas nu zullen manifesteren. De omstandigheden vragen er ook om. Het leven van de vier verandert namelijk drastisch na een trieste gebeurtenis waarna Neeth zijn kans ziet om zijn broers en zusje te manipuleren. Maar Neeth doorziet snel zijn plannen.

De intrige van dit nieuwe verhaal doet zeker niet onder voor het goed onthaalde Amazones van Troy. Het positioneert zich zelfs naast die gouden samenwerking tussen Dany en Christophe Areleston. De Schotse setting met duistere burchten, mistige landschappen en sombere kleuren is zeker een verrijking voor het Troy-universum.