CEL FINANCIëN 1
Corruptie
Andrea Mutti + Richard Malka • Standaard Uitgeverij
48 p. (SC)
|
|
| Financiële western |
|
Toen de USSR nog één grote wijnvlek was, werd hun president Gorbatsjov langs alle kanten ingehaald door de tijd. Het land wou vrij zijn, het wou ontdooien, het wou vooral privatiseren! Perestrojka alom. Het rijke westen beefde voor de gevolgen van die onafhankelijksdrang. Om een nucleaire chaos te voorkomen, gaf het Internationaal Monetair Fonds de ontwaakte beer een cheque van 100 miljard dollar. Helaas waren de echte heersers toen al corrupt en vloeide veel van dat geld via spookfirma's naar de oostblokmaffia. Jaren later dook één van die louche zaakvoerders onverwachts op in Parijs. De jonge procureur van de lokale financiële recherche, Eval Caïn, rook wild. Groot wild. Maar hij jaagt niet alleen...
Eindelijk kiest er nog eens een scenarist volop voor het genre van de financiële western! Echt evident is dat niet. Om in het commerciële vaarwater van I.R.$. en vooral Largo Winch (vorig jaar na Asterix de best verkochte Franse strip) te komen, moet je als scenarist de gave hebben om je financieel economische achtergrond te kunnen vertalen naar een vlotte leesbare breinbreker. Advocaat Richard Malka kan dat. Naast zijn dagtaak, onder meer als huisadvocaat van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo, vond hij eindelijk de tijd om stripscenario's te schrijven. De rechtbankstrip De Orde van Cicero werd met 35.000 verkochte exemplaren een instant hit, én deze Cel Financiën is — ondanks die stomme reeksnaam — minimaal van hetzelfde allooi. Opnieuw een heel goed onderbouwd scenario met vlotte dialogen. Kortom een Canvas-verhaal waardoor je tijd en ruimte rond je vergeet.
Tekenaar van dienst is de recent vaak vertaalde Italiaanse landmeter Andrea Mutti die bij onze zuiderburen doorbrak met het Usual Suspects-achtige Break Point. In tegenstelling tot zijn knappe schildertekenstijl van Giuliano Nero, koos hij hier voor een risicoloze klassieke benadering. De spelbreker van dienst is de heftige Photoshop-inkleuring: extreem gedetailleerd (die marmeren vloer) én pokkeduister. De decors zuigen zo alle aandacht naar zich toe waardoor de personages soms anomalieën zijn in hun eigen strip. Hopelijk worden niet teveel potentiële lezers afgeschrikt door die te laten of te nemen donkere bladzijden, want deze strip is toch wel de moeite. Met dit album wordt ook de aanzet gegeven tot een heuse Crime Scene-reeks die een selectie zou worden van crimineel goede albums uit binnen- en buitenland. De lat ligt direct al heel hoog. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — oktober 2006 |
