Totaal onverwacht, vele jaren na de mokerslag die deel 2 ons gaf, kwam er een nieuw deel van deze goed onthaalde doemreeks uit. En opnieuw komt deze strip hard aan.

In een futuristische neogothische wereld van staal en vuil metaal heerst de stank van vochtig stoom en walmende kolen. In deze gitzwarte poel wordt het leven bepaald door huurmoordenaars, zogenoemde Regelaars die op hun eigen manier zorgen voor een delicaat evenwicht in deze gestoomde wereld. Maar ene overambitieuze professor Esculaap wil kost wat kost de absolute alleenheerschappij en laat de Regelaars elkaar uitmoorden. Killer Aristide Nyx is een van de weinige die weet heeft van Esculaaps streven naar een monopolie van de dood. Samen met zijn rondborstige collega’s Ambrosia en Hestia probeert hij de professor stokken in de wielen te steken. Oh ja, nog enkele details zijn het vermelden meer dan waard. Ten eerste staan Ambrosia en Hestia elkaar naar het leven. Ten tweede is Aristide de helft van een siamese tweeling. En jawel, niemand minder dan Esculaap heeft hem ooit het leven gered. Ten derde wordt de venijnige Ophidia in de strijd geworpen. Behalve de bevallige minnares van de professor, is zij de biologische moeder van de tweeling. Maar hoe komt het dat dit serpent er nog zo jong uitziet?

Een prijs voor het meest geloofwaardige scenario zal De Regelaar nooit winnen, maar scenarist Eric Corbeyran weet wel hoe je een verhaal opbouwt. Deze C-strip of — naargelang jouw mentale ingesteldheid op deze bloedhete dagen — B-strip beklijft heel zeker. Dit is zalige kitsch zoals we veel te weinig krijgen voorgeschoteld. Bovendien weten de broers Eric en Marc Moreno wel hoe ze een strip moeten tekenen. Een heel actieve kadrering bomvol duizelingwekkende perspectieven zorgt voor een hels tempo. Wie even gas wil terugnemen en de decors bekijkt, ontdekt echter fantastisch uitgewerkte architecturale en technologische hoogstandjes. In tegenstelling tot hun grote voorganger François Schuiten, is de wereld van De Regelaar geen kleurige artdeco, maar sombere stalen anarchoconstructies. Maar in al hun grauwe zwartheid, schittert elke bout en moer ervan. De decors zijn de enige echte helden van deze strip. En zo hoort het ook voor het genre!

Vergeet dus Hauteville House en andere Kapers van Alcibiades, dit is steampunk op zijn best.