Plastieken drollen, boertige keukenschorten met siliconenborsten, opwindbare penisbootjes,... Het leven van Patrick, uitbater van een fratsenwinkel in een slapend provinciestadje, zou één grote schaterlach moeten zijn. Zou. Helaas is Patrick na de scheiding van zijn vrouw depressief. Meer nog, hij cultiveert zijn verdriet en zondert zich meer en meer af. Op een avond wordt hij gedwongen mee te gaan naar een gekostumeerd feestje. Daar wordt hij aangesproken door een niet-vermomd meisje. Ze is clown in een lokaal circus. Normaal zijn is haar vermomming. Ze blijft helaas maar even. Patricks dagelijkse worsteling kan weer beginnen.

Een depressie, een wat duffe omgeving, een staking,... Pascal Rabaté heeft voor zijn nieuwe provinciale schets niet meteen de meest flitse thema's uitgekozen. Bovendien heeft deze strip niet echt een verhaal met grote V. De Feestwinkel is een collage van dagdagelijkse gebeurtenissen die iedereen wel eens meemaakt. Qua tekenstijl heeft Rabaté nu wel helemaal zijn dramatische tekenstijl zoals we die kennen van het bekroonde Ibicus, overboord gegooid en gaat hij resoluut voor een minimalistisch, zelfs wat te lege tekening. De vederlichte pastelinkleuring versterkt die oppervlakkige indruk alleen maar. Ondanks alles maakt de Fransman van deze strip een album zijn titel meer dan waard. Dit is vooral te danken aan de fijnzinnige, sprankelende dialogen die elk personage in zijn waardigheid bevestigt. Dit is echt genieten. En wanneer Rabaté zijn subtiele dialooghumor doet verstommen en uitpakt met enkele woordenloze scènes, begin je pas echt luidop te lachen. Of kan jij onbewogen blijven bij het struisvogelverkeersongeval, of het infantiele bedrog bij het bekende tv-programma Intervilles?

Hiermee is De Feestwinkel een van de zeldzame strips die tot op de laatste bladzijde een evenwicht blijft vinden tussen menselijk drama en lichtvoetige onnozelheden. Wij zijn er weg van.