Waar Reinhart in deel 1 van Hunker Bunker nog zoekend was naar evenwicht lijkt hij dat in deze tweede bundel met strookjesstrips duidelijk gevonden te hebben. Het unieke van de woonst (een roze bunker met prikkeldraad als omheining), het paranoïde van de vader des huizes (nu eens wel dan weer geen nieuwe man) en een rood tankje als vervoersmiddel laat Reinhart deze keer grotendeels achterwege. Hij legt zich nu meer toe op het uitspitten van relaties, enerzijds tussen de ouders onderling, anderzijds tussen hen en hun kinderen, de tweelingzusjes Martje en Cella. Reinhart brengt hun wereldje zo geloofwaardiger in beeld en dichter bij zijn publiek.

Het valt niet mee om de twee bijdehante meisjes op te voeden, dat ondervindt vooral meneer Hunker die het vaak aan ruggengraat ontbreekt. Maar ook mevrouw Hunker, het grote verstand in het gezin, zwicht al eens voor haar geliefde kinderen. In een van de meest aandoenlijke stroken vraagt ze aan een net gestraft kind: "Je weet toch waarom mama je soms straf geeft?" waarop het kind met een op de wang biggelende traan de wedervraag stelt: "Omdat je mij haat?" Daar schrik je zelfs als lezer even van op. De pointe van deze strook gunnen we jou, die verklappen we hier niet. En zo wisselen emotionele tussenstapjes zich af met sentimentele, bevattelijke, herkenbare tot ronduit absurde grappen.

Over de vorm van dit alles niets dan lof. Reinhart speelt met kleur, geometrie en lijnen zoals een Hanco Kolk in S1ngle, maar dan nog expressiever. In geen enkel geval echter heb je de indruk dat het 'm enkel om de vorm te doen is. De grap, het vertelselke in amper vier prentjes per strook, primeert. Mooi gedaan.