Het blijkt nu dus dat Balac alias Yann met de eerste vier delen niet genoeg had om het volledige verhaal te vertellen. In de volgende cyclus, dat uit twee delen zal bestaan, wordt het tijdsbestek waarin het verhaal zich afspeelt beter in de gaten gehouden. De eerste cyclus omvat namelijk slechts een paar dagen, maar je moest er als lezer wel vier jaar op wachten.

Het album Hermine wikkelt nochtans heel wat intriges af. Er is een flinke scheut actie komen opzetten, personages tonen hun ware aard en dat draait positief of negatief uit. Je wordt over en weer gebotst tussen hoofdzakelijk drie locaties. Ten eerste is er de grot van de Kornik vol gevaren, waar een schat zou verborgen liggen die Soizik, Konan en Gwemon proberen te vinden. Er is ook nog het oude tolhuis waar Hermine met een doornentak rond de blote borsten onderworpen wordt aan een wrede behandeling van Yvon. Hij wil weten wat er zo belangrijk is aan de ketting waar Hermine zich zo aan hecht. En er is ook nog het strand aan de Bretoense rotsenkust. Een schip wordt in de val gelokt en zal op de klippen lopen. De aasgieren onder leiding van een ouwe heks met duivelspraatjes staan klaar om te plunderen wat er te plunderen valt. Het album barst dan ook van de confrontaties waar niet iedereen levend uitkomt. Dat dit alles ook nog eens is ondergedompeld in een opvallende kleurengloed met een zeer aantrekkelijke tekenstijl maakt nog eens duidelijk waarom we een bijna onvoorwaardelijke fan zijn geworden van Joël Parnotte, Het Bloed van de Porphyres en Yann die best meer naar de normen van zijn tweede pseudoniem Balac zou moeten werken.