We zullen wel nooit een fan worden van Michiel van de Pol, de tekenaar, maar oh my God, als verteller weet hij ons te beroeren.

In Terug naar Johan blikt hij terug op zijn jeugd als hij met zijn zoontje in een bos wandelt waar nog de restanten van zijn hut liggen. Het is niet meer dan een onooglijk putje, maar in Michiels herinnering heeft dat putje de proporties van een kuil waarin hij en zijn beste vriend Johan zich terugtrokken. Beide knapen schoten fantastisch met elkaar op en deden samen dingen die alle jeugdvrienden uitvreten. Wanneer het eerste liefje van Michiel hem zijn eerste lustervaringen laat beleven (na een periode waarin de meiden uit de tv-reeksen Charlie's Angels en Operation Petticoat hem zijn eerste zaad doen plengen), is er haast geen plaats meer voor Johan in zijn leven. Die prille liefde blijft niet duren en Michiel zoekt opnieuw aansluiting bij zijn vriend. Maar er is iets gebroken...

Michiel van de Pol breit in het begin moeiteloos losse jeugdherinneringen aan elkaar op een logische manier die later leiden tot een samenhangend geheel. Het resultaat is een knap vertelde terugblik met eeuwige thema's als vriendschap, het ontdekken van seksualiteit, je plaatsje veroveren in je omgeving, geldingsdrang en verlies.

Als Terug naar Johan inderdaad zo autobiografisch is als het laat uitschijnen, dan vragen we ons af hoe het ondertussen met Johan is gesteld... en wat Michiels vader zou vinden over de scènes waarin hij aan seksuele voorlichting doet. American Pie is er niets bij.